Och, moja muzo

BTS / Jeon Jungkook / miniaturka

Szedł za Jiminem, który zachwalał bar, do którego się kierowali. Opowiadał mu o wspaniałym klimacie miejsca, przypominający te słynne lokale z amerykańskich i angielskich filmów. Jungkook nie chciał przyznać, że nie za bardzo wiedział, o czym mówi jego starszy kolega. Po prostu słuchał, przytakując od czasu do czasu.

– Czemu ja się w ogóle sile? Zrozumiesz, o czym mówię, jak tam dojdziemy – powiedział z szczerym uśmiechem. – Po prostu to poczujesz.

Skręcili do niewielkiej, trochę obskurnej uliczki. Wielokolorowe, intensywne neony atakowały ich z każdej strony, co nie za bardzo podobało się młodszemu. Bardziej lubował się w jasnych, stonowanych barwach, dokładnie takich, jakie królują w najsłynniejszych kawiarniach Busanu. Musiał aż zmrużyć oczy i zbliżyć się do Jimina, bowiem – pomimo małej powierzchni – było tam bardzo tłoczno.

Jungkookowi zdawało się, że nigdy nie dotrą do miejsca, przeciskając się przez tłum lekko podchmielonych, rozbawionych ludzi. W końcu przekroczyli próg lokalu, który z zewnątrz nie różnił niczym od innych znajdujących się w okolicy. Coraz bardziej ogarniało go przeczucie, że nie jest to coś dla niego. W żadnym stopniu nie przypominało to urokliwych kawiarni, parków i cichej biblioteki, gdzie uwielbiał przesiadywać, malując przypadkowych ludzi. 

Kiedy drzwi się za nimi zamknęły miał wrażenie, że zaczyna się dusić. Do nozdrzy dotarła ciężka mieszanka perfum, fast foodów i papierosów. Na czole studenta pojawiły się pierwsze kropelki potu, choć był tam dopiero od paru chwil.

Bar miał swój dziwny, niezrozumiały dla Jungkooka urok. Po części zrozumiał, czemu Jimin porównał go do tych z angielskich filmów. Wyglądał niemalże, jak wyciągnięty z jeden z miliona produkcji.

Na ścianach wisiało pełno krajobrazów bezimiennych artystów, które zakrywały tapetę w brązowo-czerwone prążki. Wszystkie meble – dominowały tam okrągłe stoły i krzesła z zielonymi obiciami – znajdujące się w pomieszczeniu były wykonane z ciemnego drewna. Imponujące lampy wisiały nisko, choć nie dawały zbyt dobrego światła. Tuż za ladą stała wielka półka z najróżniejszymi, o dziwo, nietkniętymi alkoholami.

Jimin pociągnął kolegę do baru, uśmiechając się na widok zainteresowanego wnętrzem młodszego studenta. Przywitał się z pracownikiem, jakby znali się od lat, rozkładając się na krzesłach barowych.

– Poproszę piwo – powiedział. – A ty co chcesz?

Jungkook przez chwilę nie rozumiał, co do niego mówi. Był za bardzo zainteresowany lokalem, a jeszcze bardziej przyjemną dla ucha muzyką lecącą z głośników. Dotychczas nie wsłuchiwał się w jazz, ale akurat w tym miejscu brzmiał naprawdę dobrze.

Podrapał się po karku, trochę zażenowany wyczekującym spojrzeniem barmana. W końcu wydukał:

 – Hm… to też wezmę piwo. I frytki.

Już po chwili Jimin pił zamówiony trunek, zagadując do siedzącej obok dziewczyny. Jungkook natomiast bardziej skupił się na frytkach, które, musiał przyznać, były jednymi z lepszych w jego życiu. A zjadł ich całkiem sporo, szczególnie w okresie licealnym, kiedy wraz z kolegami po szkole udawał się na niedrogie fast foody, by odstresować się od ciągłych kartkówek i sprawdzianów.

Muzyka nagle ucichła, co wyprowadziło go z pewnego rodzaju amoku. Rozejrzał się zdezorientowany po pomieszczeniu, ale jedyne, co ujrzał to kilku podekscytowanych klientów, którzy szeptali między sobą.

– Za chwilę będzie śpiewać Sooyoung, prawdziwa perełka – wyjaśnił barman, jakby czytał w myślach Jungkooka.

Skinął niepewnie, skupiając wzrok na oświetloną scenę, na którą dotychczas nie zwracał zbytniej uwagi. Znajdowały się na niej pianino, kontrabas oraz mikrofon. Chłopak wziął szybki łyk piwa, niecierpliwie czekając na występ niejakiej Sooyoung, choć sam nie wiedział dlaczego. Dotychczas nie interesował się zbytnio takim typem muzyki.

Światła w całym pomieszczeniu przygasły, zostawiając tylko jedne, oświetlające scenę, na którą powolnym krokiem wkroczyła śliczna dziewczyna. Długie, błyszczące włosy opadały kaskadą na plecy, a duże oczy śmiały się do widowni. Pełne usta rozciągnęły w urokliwym uśmiechu.

W Jungkooka uderzyła fala ciepła, która ogarniała go przeważnie w galeriach sztuki, oglądając dzieła największych artystów. Chociaż uczucie, które zawładnęło nim teraz wydawało się znacznie przyjemniejsze i nieziemskie. Wstrzymał oddech, czekając na poznanie głosu nieznajomej.

Pierwsze dźwięki wypełniły pomieszczenie, a chłopak przymknął oczy, delektując się nimi. I tak jak oczekiwał głos Sooyoung był niesamowity. Z jednej strony delikatny, z drugiej natomiast – silny, stabilny i kobiecy. Zdecydowanie niepowtarzalny. Jungkook zrozumiał urok tego miejsca, choć był niemalże pewien, że Jiminowi chodziło o coś zupełnie innego. Ale co z tego?

I tak właśnie wyglądał wieczór, kiedy dwudziestoletni student sztuk pięknych odnalazł swą muzę w barze w obskurnej okolicy.

Przyszedł tam po raz kolejny i kolejny, aż stało się to jego nawykiem. I wcale nie robił tego dla tych przepysznych frytek oraz słabego alkoholu – one były tylko przyjemnymi dodatkami. Prawdziwy powód codziennie stał na scenie i śpiewał dla niego. I dla innych klientów, ale Jungkook, słysząc głos dziewczyny, miał wrażenie, że cały czas patrzy tylko na niego.

Za każdym razem przynosił szkicownik, który był nieodłącznym atrybutem młodzieńca. Siadał przy barze, zamawiał colę oraz frytki i czekał, aż Sooyoung wejdzie na scenie. Wtedy zaczynał ją szkicować, a w swoim małym mieszkaniu dokańczał dzieło. Dzieło. Tak właśnie nazywał każdy swój rysunek, na którym znajdowała się śliczna śpiewaczka.

Pewnego wieczoru – sam nie wiedział, który raz tam zaglądał, pamiętał tyle, że było to w grudniu – Sooyoung zagadała do niego, już po swoim występie.

Jej głos, który dotychczas słyszał tylko podczas śpiewu, był delikatny i pełen słodyczy nawet wtedy, kiedy wypowiadała zwykłe słowa. Sam nie mógł uwierzyć, że jego muza w ogóle zwróciła na niego uwagę.

– Zawsze mnie interesowało, co rysujesz z taką pasją – powiedziała, wskazując na szkicownik.

Uśmiechnął się zawstydzony i przesunął zeszyt w jej stronę. Z wyczekiwaniem spoglądał na dziewczynę, ciekawy reakcji. Kartkowała szkicownik, uważnie przyglądając się swoim portretom, jak i innym pracom. Dla chłopaka trwało to całe wieki, ocena śpiewaczki, jak i jego muzy znaczyła dla niego naprawdę wiele.

Sooyoung podniosła głowę i uśmiechnęła się szczerze, chwaląc każdy z rysunków. Nie mogła powstrzymać uroczego chichotu, gdy Jungkook przyznał, że została jego muzą, od kiedy ujrzał ją po raz pierwszy.

Wypili kilka drinków, rozmawiając o sobie, swoich pasjach i życiu. Nie przerywali rozmowy nawet wtedy, kiedy kierowali się do mieszkania młodego studenta. Jungkook malował ją, oglądającą jego skromne lokum, pijącą herbatę, a nawet zajadającą się zamówionym kurczakiem.

I tak zaczęły wyglądać ich wspólne wieczory. Jungkook malował swą muzę, a ta w zamian śpiewała mu każdą piosenkę, o którą poprosił. Oboje robili to z wielką pasją, bowiem kochali sztukę, jak i siebie nawzajem.

╰☆╮

 A/N: Hej! W końcu zmotywowałam się, by coś napisać. Główną przyczyną, przez którą przez cały miesiąc nic nie publikowałam był brak dostępu do laptopa, na którym robię niemalże wszystkie rzeczy związane z blogiem – piszę, dodaję posty itd.

Przypomniało mi się, że przy ostatnim rozdziale Bo jesteśmy zbyt wrażliwi, by być na tym świecie pytałam, czy chcielibyście historię Sanhy, dopełniającą opowieść o Sojin. Wciąż jesteście na to chętni? 

I jeśli mogę mieć do was prośbę, czy moglibyście zagłosować z kim chcielibyście kolejne opowiadanie? Pierwszy raz stoję przed takim dylematem, a w końcu wy też tworzycie tego bloga.

Mam nadzieję, że Och, moja muzo przypadło wam do gustu. Jeśli macie jakieś uwagi, propozycje lub rady podzielcie się nimi w komentarzach! Enjoy, foczki!