Driakiew

Seventeen / Yoon Jeonghan / miniaturka

W pośpiechu wyszła z domu, o mało nie potykając się o rudego kota, którego przygarnęła z ulicy kilka miesięcy temu. Nerwowo spoglądała na zegarek, który miała na lewej ręce. Równa czwarta. W myślach pośpieszała stary autobus, którym codziennie dojeżdżała do centrum.

Spojrzała na młodą parę siedzącą niedaleko. Uśmiech mimowolnie wpłynął na jej drobną twarz, gdy przyglądała się, jak chłopak z czułością głaskał dłoń partnerki. Posyłali sobie wesołe spojrzenia, choć nic nie mówili.  Doskonale dogadywali się bez słów. I tego Sunhee im zazdrościła. Spełnionej miłości także. Westchnęła ciężko, opierając czoło o zimną szybę. Ewidentnie potrzebowała delikatnego chłodu, który złagodziłby narastający z każdym dniem ból głowy i choć trochę ostudziłby jej uczucia.

Wysiadła w spokojniejszej części miasta. Tylko w tej dzielnicy czuła się naprawdę dobrze. Wszystko było tak naturalnie żywe i kolorowe. Zdawało się, że cała okolica jest istną fantazją, kompletnie nie pasującą do reszty szarych uliczek, ginących w ostrym świetle neonów. Wzięła głęboki wdech, delektując się zapachem świeżej kawy i kwiatów.

Wstąpiła do niewielkiego lokalu, a dzwoneczek nad drzwiami oznajmił jej przybycie. Kawiarnie przeważnie były przestronne i jasne, ta natomiast była zupełnie inna. Masywne fotele, na których mogłaby siedzieć godzinami oraz niskie drewniane stoliki z kwiatami. Regały z książkami, po które mogła sięgnąć w każdej chwili. Liczne obrazy zapełniające ściany. To wszystko nadawało dziwnie przytulny i ciepły nastrój, który tak uwielbiała.

Zajęła miejsce przy dużym oknie, mając dzięki temu widok na ulicę. Siorbnęła swoją chai latte i zawiesiła wzrok na kwiaciarni znajdującej się naprzeciwko. Była jedyna w okolicy, ale nie tylko to czyniło ją wyjątkową. Zawsze pachniało tam milionem kwiatów, a bukiety i wiązanki wręcz prosiły, by je podziwiać. Według Sunhee to właśnie kwiaciarnia sprawiała, że cała dzielnica ożywała. Ale to nie na tym skupiała całą swoją uwagę. Popijając kawę, podziwiała chłopaka podlewającego kwiaty przed wejściem.

Zauroczyła się nim, gdy po raz pierwszy ujrzała go przez okno. Przykuł uwagę dziewczyny swoimi zadbanymi, jasnymi włosami, które sięgały do ramion. Poza tym miał uroczy uśmiech, który porównywała do najsłodszego ciasta. Wtedy coraz częściej przychodziła do kawiarni, pragnąc go podziwiać i marząc, że kiedyś się poznają. Tak też się stało.

Doskonale pamiętała tamten dzień. Mama obchodziła pięćdziesiąte piąte urodziny i chciała sprezentować jej najpiękniejszy bukiet na świecie. Bez zastanowienia wybrała kwiaciarnię położoną naprzeciwko ulubionej kawiarni. Pachniało tam naprawdę pięknie. Nie były to intensywne zapachy, które mogłyby przyprawić o ból głowy. Delikatne i subtelne, idealnie komponujące się ze sobą, tak mogła to określić. Wszędzie umiejscowiono rośliny, choć nie wyglądało to nieestetycznie. Niczym egzotyczny ogród, pomyślała, rozglądając się wokoło.

Wtedy zza lady pojawił się on. Miał na sobie białą koszulę, w której podwinął rękawy. Uśmiechał się niczym prawdziwy anioł. Zapytał w czym może pomóc, a Sunhee powiedziała, że potrzebuje najbardziej niesamowitego bukietu. Chichocząc, wyjęła soczyście zielony liść z jego związanych w kitę włosów. A później zaczęli rozmawiać, jakby znali się naprawdę długo.

Otrząsnęła się dopiero, gdy przemiła, krótkowłosa kelnerka zapytała, czy życzy sobie czegoś jeszcze. Pokręciła głową i wyszła z lokalu. Zerknęła na zegarek, piętnaście po piątej. Wesołym krokiem ruszyła w stronę kwiaciarni.

Pchnęła szklane drzwi, a do jej uszu od razu dotarła przyjemna, przyciszona muzyka. Uśmiechnęła się, szukając wzrokiem Jeonghana. Często miała wrażenie, że pośród tych wszystkich roślin można się zgubić. Podskoczyła, gdy ktoś zaczął bawić się jej włosami. Odwróciwszy się, posłała słodki uśmiech Koreańczykowi.

Jeonghan na powitanie wsunął jej malutką stokrotkę zza ucho, zawsze to robił w przyjacielskim geście. Sunhee zakaszlała, miała wrażenie jakby coś ugrzęzło w gardle.

– Idziemy? – zapytała po ataku kaszlu.

Jasnowłosy chłopak skinął głową i oboje ruszyli nad rzekę Han, uprzednio zamykając kwiaciarnię. Uwielbiali chodzić na spacery późnymi porami dnia, mogli wtedy trochę się odprężyć i wyciszyć oraz porozmawiać. Jeonghan opowiadał o swojej szczerej, bolesnej miłości do właścicielki kawiarni, Minjae. Często zanosił się okropnym kaszlem, zakrywając przy tym usta bawełnianą chusteczką, którą zawsze przy sobie nosił. Serce Sunhee łamało się na miliony drobnych kawałeczków, gdy widziała łzy w jego oczach. Z drugiej strony, niezmiernie radował ją fakt, że może go pocieszać, zamykając w swym drobnym uścisku.

– Z moim zdrowiem jest lepiej – zaczął, podnosząc kamyczek – Tak samo z Minjae.

Między nimi nastała cisza, przerywana odgłosami tętniącego nocnym życiem miasta i głośnych cykad. Sunhee przełknęła ślinę, czekając na dalszą wypowiedź chłopaka. Okropnie kręciło się jej w głowie, a w gardle piekło i drapało. Zacisnęła dłonie w pięści, wbijając swoje beżowe paznokcie w skórę.

– Myślę, że w końcu będziemy razem. Ma się za niedługo odezwać – wyznał, rzucając kamień w głęboką wodę, odbijającą blask świateł i księżyca. – Powiedziałem jej, że może zadzwonić w każdej chwili, a ja przyjdę. Jak myślisz; dobrze zrobiłem?

Pieczenie w gardle było nie do wytrzymania. Musiała kilka razy odkaszlnąć zanim mogła coś powiedzieć.

– Tak. Minjae na pewno to docenia. Jesteś idealnym materiałem na chłopaka. – Starała się, by wszystko brzmiało szczerze i wesoło, lecz z każdym słowem co raz bardziej bolało ją serce. – Trzymam za was kciuki.

Posłał jej wdzięczny uśmiech, a tuż po chwili usłyszała dźwięk przychodzącej wiadomości. Uderzyła w nią fala nieprzyjemnego ciepła, choć na podwórzu było całkiem chłodno. Tylko nie to, błagała w duchy. Nie mogła powstrzymać się od kaszlu, a przenikliwy ból głowy nie pomagał.

– Przepraszam, Sunhee, ale to…

– Biegnij, na co czekasz? – odparła z trudem, wymuszając na twarzy drobny uśmiech.

Z trudem usiadła na pobliskiej ławce, nie mając sił, by spojrzeć na oddalającego się Jeonghana. Zacisnęła powieki, starając się powstrzymać pieczące łzy. Kasłała przez chwilę, aż w jej dłoniach wylądowały fioletowe płatki driakwi. W głowie Sunhee wirowało, a ciałem wstrząsał zimny deszcz. Łkała, na przemian kaszląc driakwiami. Hanahaki opuściła obiekt westchnień dziewczyny, finalnie dopadając ją samą. Błagała, by to okropieństwo się skończyło, choć wiedziała, że tak się nie stanie. Przynajmniej dopóki kochała Jeonghana, a z tego nie potrafiła zrezygnować. 

╰☆╮

A/N: Wróciłam wypoczęta i z nowymi zalążkami pomysłów! Mam nadzieję, że trochę się rozwiną i będę mogła tworzyć.

Rozdziały Atlantydy powoli się piszą. Co chwilę coś dopisuję, weryfikuję charaktery postaci, coś wymyślam i dodaję, coś wyrzucam. Chcę opublikować wam to w jak najlepszej wersji, więc niestety trochę minie nim to przeczytacie. Ale obiecuję, że warto! 

Pomysł na to chodził mi już jakiś czas po głowie, zainteresowana wymyśloną chorobą hanahaki. Wahałam się, zastanawiałam, lecz ostatecznie przekonał mnie pewien art. Niestety przemknął mi na tumblerze i zapomniałam go gdzieś zapisać. A szkoda, bo był cudny. Poza tym, chciałabym jeszcze kiedyś wpleść taki wątek w swoje opowiadanie. Ale wszystko w swoim czasie, prawda?

No i muszę wam bardzo podziękować za taką aktywność pod Azylem. Kto by pomyślał, że spodoba się tylu osobom, szczególnie że nie jest to moja najlepsza praca. Niemniej, jestem naprawdę wdzięczna! Enjoy, foczki ♥