Azyl

Astro / Park Minhyuk / miniaturka

Wysoka trawa łaskotała jego odsłonięte kostki, co tylko wprawiało chłopaka w radość. Wskoczył na obalony pień, który był prowizorycznym mostem nad płynącą rzeką. Odnalazł tę, trochę zarośniętą, ścieżkę kilka lat temu, kiedy pierwszy raz uciekł z domu. Spodobała mu się na tyle, że przemierzał ją niemalże codziennie.

Rozłożył ręce ze śmiechem i chwiejąc się, przeszedł na drugą stronę. Przymknął oczy i wziął głęboki wdech. Chciał być przyrodnikiem, napawającym się otaczającą go roślinnością. Po raz kolejny wybuchł wesołym, niekontrolowanym śmiechem. W swoim lesie czuł się najlepiej. Bezpiecznie i szczęśliwie, a tego potrzebował w życiu najbardziej.

Szedł dumnie wydeptaną przez siebie dróżką, w akompaniamencie śpiewu przeróżnych gatunków ptaków. Chciał dołączyć do nich, jednakże uznał, że zepsułby tę piękną chwilę. Dlatego milczał – w końcu teraz był tylko ciekawskim przyrodnikiem, przemierzającym las.

Rozkoszował się tym codziennym spacerem, jakby był małym chłopcem, choć miał już osiemnaście lat. Ale Minhyukowi to nie przeszkadzało, zbyt kochał las i wędrówki, by się przejmować tym, co myślą inni, a w szczególności jego rodzina.  W końcu, nikt nie zabroni mu się cieszyć, prawda?

Dotarł do swego celu w momencie, gdy skończył nucić jedną z piosenek Bruno Marsa.

–  Miyoung! – zawołał, patrząc w korony drzew.

Nie zniechęciło go brak jakiejkolwiek odpowiedzi, z biegiem lat zdążył przywyknąć. Wszedł do domku na drzewie, po drewnianych deskach, które służyły za drabinę. Otrzepał dłonie, obserwując czy nie wbił sobie przypadkowo drzazgi. Później podniósł głowę i posłał uśmiech siedzącej dziewczynie. Jak codziennie miała na sobie śliczną białą sukienkę, którą zakładała nawet w chłodniejsze dni. Z początku szokowało to Minhyuka, ale z czasem przestał zwracać uwagę.

Miyoung zawsze była tam przed nim, nieważne, o której porze dnia, by nie przyszedł – czekała na niego. Jedna z wielu rzeczy, za którą ją uwielbiał. Minhyuk usiadł obok i wplótł palce w długie, falowane włosy dziewczyny. Mógłby bawić się nimi godzinami, roztaczając wokół ich słodki, truskawkowy zapach.

 Zaczęła cicho śpiewać jedną z piosenek – och, jej głos był istnym rajem dla uszu! – która przywoływała im na myśl dzieciństwo. Latami tak odległe, a jednak w głębi tej dwójki dalej pozostało wiele z beztroskiego, dziecięcego czasu. Spotkania nie różniły się wiele od tych, kiedy mieli siedem lat – może teraz połączyło ich coś więcej niż wspaniała przyjaźń i byli bardziej czuli wobec siebie. Ale nic po za tym się nie zmieniło, a Minhyukowi i Miyoung to odpowiadało.

Chłopak oparł podbródek na ramieniu drobnej dziewczyny, a uśmiech nie znikał z jego twarzy. Szybko, jakby bojąc się reakcji, pocałował jej policzek. Był to niezwykle słodki i niewinny całus. Pełen słodyczy niczym najsmaczniejsze wypieki babci osiemnastolatka. Miyoung w odpowiedzi zaśmiała się radośnie i objęła jego twarz. Uwielbiali wpatrywać się w swe ciemne, niczym noc, oczy, w których widzieli cały swój świat, a w nim istnieli tylko oni.

 Pstryknęła Minhyuka w nos i wzięła czystą kartkę papieru. Lubiła droczyć się z przyjacielem, by po chwili składać origami, kompletnie go przy tym ignorując. Robiła to odkąd zbudowali domek na drzewie, czyli niemalże jedenaście lat.

Wybrali to miejsce, w środku lasu – niedaleko polany, na której rosły przepiękne fioletowe kwiaty – będąc dziećmi i niewiele myśląc, ile pracy trzeba, by przenieść wszystkie potrzebne materiały, nie mówiąc już o procesie tworzenia. Ale z pomocą ojców zajęło im to tylko ferie letnie, więc mniej niż myśleli.  Później mogli dekorować wnętrze, uwalniając swoją dziecięcą kreatywność. A oboje mieli bardzo wybujałą wyobraźnię, więc wszystko było niezwykle kolorowe i pomysłowe. I tak zostało przez te jedenaście lat. Nie chcieli niczego przestawiać i zmieniać – to byłoby jak psucie dziecięcych wspomnień.

– Czemu nie chodzisz do szkoły? – zapytał, patrząc na nią przenikliwie.

To pytanie nurtowało go, od kiedy skończyli czternaście lat. Miyoung zawsze zręcznie omijała ten temat, odwracając uwagę chłopaka. Z początku mówiła o domowym nauczaniu i Minhyuk jej wierzył. Wtedy dał spokój, wiedząc, że dziewczyna siedzi w domu i pilnie się uczy – w końcu zawsze była dobrą uczennicą.

Nigdy jednak nie wyjawiła powodu, dla którego opuściła szkołę. I to psuło idealny domek z kart, który razem budowali, a raczej on budował. Z biegiem czasu zaczął wątpić w jej słowa, choć nadal próbował wierzyć. Chciał wierzyć.

– To nie jest temat do rozmów, Minnie – urwała krótko.

Nie lubił, kiedy używała zdrobnienia, by uwolnić się od sprzeczki. Wtedy zawsze był na straconej pozycji, nieważne co robił.

– Tak masz rację. Przepraszam – powiedział z żalem i przytulił ją, trwali w ciepłym uścisku przez dobre kilka minut.

– Minnie, jest osiemnasta. – Wskazała na zegar z wizerunkiem żaby. – Idź, nie możesz pozwolić, by rodzice się na ciebie denerwowali.

Miyoung miała racje, musiał wracać. Pocałował jej rumiany policzek i mozolnym krokiem wrócił do domu. Nie chciał się śpieszyć, ba, nie chciał nawet tam wracać. Dużo lepiej czuł się w azylu wraz z brązowowłosą dziewczyną. Tylko tam był doceniany, kochany i rozumiany. Mógł zapomnieć o tym, że przysparza rodzinie samych problemów.

Gdy stanął w progu kuchni, jego mama kończyła gotować kolację, a ojciec siedział przy stole, przeglądając dokumenty. Posłał im słaby uśmiech i zajął swoje miejsce. Cisza panująca w domu była mniej przyjemna niż ta w azylu. Tutaj niemalże się dusił, a wszystko zdawało się wirować.

– Znów tam byłeś? – Minęła chwila za nim dotarło do niego to pytanie.

Choć ukrywał to, że codziennie wybiera się do domku na drzewie, rodzice i tak zdawali sobie z tego sprawę. Ciekawiło go, skąd wiedzą, ale nie miał odwagi zapytać.

– Tak. Spotkałem się z Miyoung, jak codziennie. – Gdy zaczynał temat swojej przyjaciółki, jego oczy niemalże błyszczały.

Matka przestała mieszać w garnku, a ojciec zacisnął usta w wąską linię, podnosząc na syna wzrok. Nigdy nie mógł zrozumieć, czemu tak dziwnie reagują na wspomnienie o Miyoung. Gdy byli młodsi, dziewczyna często go odwiedzała, a jego rodzice traktowali ją niemalże jak córkę. Dlatego niezwykle dziwiła go ta gwałtowna zmiana.

Mężczyzna mruknął coś, wziął swoje papiery i wyszedł. Minhyuk pytającym spojrzeniem lustrował mamę, która usiadła obok niego, chwytając dłoń syna.

- Synku, przecież Miyoung nie żyje od czterech lat. Przestań opowiadać takie bzdury.

Wyrwał rękę z uścisku. Nie mógł przyjąć do wiadomości tak absurdalnej informacji. Przecież rozmawiał z dziewczyną, przytulał ją i całował. Po policzkach chłopaka spływały niekontrolowane łzy. To nie może być prawda!, krzyczał w myślach. Ona istniała, żyła! Codziennie czekała na niego w domku na drzewie! On jej sobie nie wymyślił, nie mogło tak być! Nie i koniec.

Bezpiecznym azylem Minhyuka tak naprawdę były wyobraźnia i kłamstwa, którymi każdego dnia nałogowo karmił swój umysł. Bo chciał wierzyć, że ona dalej żyje.

╰☆╮

A/N: Wow, wyrobiłam się! 

Ciężko mi było ubrać pomysł w słowa, ale najważniejsze, że dałam radę, prawda? I, nie ukrywam, nie jest to moja najlepsza praca – ba, na tle innych wychodzi naprawdę słabo – ale cieszę się, że to publikuję! No i znów Astro, za niedługo będziecie mieli dość xD  Następny one-shot będzie z kimś innym (obstawiajcie bband, jeszcze ich tu nie było, choć są jednym z moich ulubionych zespołów).

Ooo, mogę wam zdradzić trochę o Atlantydzie! Swoją drogą, jestem tak podekscytowana na to opowiadanie, choć dotychczas w ogóle nie pisałam w takim klimacie – więcej akcji, wiecie: intrygi, wyścigi i wybuchy.

Bohaterami Atlantydy głównie będą członkowie Monsta X (btw, umieram od Newton). Krzyczcie jeśli chcecie zakładkę z postaciami, mogę pobawić się w gimpie. Moimi inspiracjami były teledyski do All in oraz Fighter, także możecie oczekiwać nawiązań. Po za tym duża część postaci ma swoje wątki, więc raczej każdy znajdzie coś dla siebie. To chyba pierwsze, dłuższe opowiadanie, które ma tak rozbudowaną fabułę, świat i historię – mam nadzieję, że to udźwignę. Czy widzieliście, aby ktoś aż tak nawijał? Powinnam stworzyć oddzielnego posta i tam pisać o opowiadaniu, wybaczcie XD

Wracając: jestem bardzo ciekawa waszej opinii, co do miniaturki, więc śmiało dzielcie się swoimi przemyśleniami. Teraz cieszcie się wakacjami beze mnie, macie całe dwa tygodnie, a nawet więcej, bo jak wrócę to one-shoty będę dopiero pisać. Enjoy, foczki!