Bestia

miniaturka

Był bestią.

Był czymś przerażającym i odpychającym, budzącym lęk. Ludzie uważali go za uosobienie zła, odsuwając od społeczeństwa. Musiał żyć z przytłaczającą samotnością, która codziennie odbierała mu cząstkę normalności. Przesiadywał w swym azylu, z daleka od ludzkości, męcząc się z swym dziwactwem i osamotnieniem. A każdej doby wariował coraz bardziej.

Wyciągnął jedną z płyt winylowych i zdmuchnął kurz, który zdążył się nagromadzić przez lata. Włożył ją do starego gramofonu. Zdążył nawet przywyknąć do tego, że urządzenie zacinało się, co jakiś czas – teraz uznawał to za część akompaniamentu. Przymknął oczy, delektując się muzyką, jak najdroższym i najwyborniejszym winem. Uniósł dłonie, jakby zapraszając niewidzialną damę do walca.

Tańczył z pełną gracją, niczym wyćwiczony tancerz na turnieju. Swym ciałem wraz z muzyką graną w tle, tworzył sztukę. Coś pięknego, czym na co dzień zachwycali się ludzie. Taneczne arcydzieła, powstające z głębi niego, były nieskazitelne i magiczne, on sam – nie, wręcz przeciwnie. On był brudny, nieczysty.

Był bestią.

Kiedy otworzył oczy, znajdował się przy wyjściu na taras. Nie przekraczał drzwi od kilku, jak nie kilkunastu, lat. Na jego ustach błądził nikły uśmiech, gdy przyglądał się białym różom. Zasadzone wiele dekad temu wciąż zachwycały, a on pozwolił im żyć własnym życiem. Bo wtedy były najpiękniejsze. Uwielbiał ich wręcz przytłaczającą biel, ale również szczerze nienawidził. Kochał je, bo dzięki nim wspominał o dawno minionej niewinności i czystości. Nienawidził, bo przypominały o tym, jak nieperfekcyjny i brudny był. Na szczęście w kurtynie deszczu nie wydawały się, aż tak przytłaczające.

Podskoczył w miejscu, a twarz wykrzywił w szoku, gdy usłyszał zdecydowane pukanie w drzwi. Przytłumione przez ulewę, ale i tak słyszalne. Z początku jednak myślał, że słuch go zmylił. W końcu, kto chciałby stanąć twarzą w twarz właśnie z nim? Tylko kompletny głupiec, myślał.

Pukanie powtórzyło się, a on niepewnym, trochę nerwowym, krokiem, poszedł otworzyć. Dotarł do frontowych, masywnych drzwi i wziął głęboki oddech. Zasłonił tę część twarzy, której nienawidził, swymi czarnymi jak węgiel włosami – kolejna rzecz przypominająca mu o własnej fałszywości, przeszłości – i otworzył.

W progu stała urodziwa, przemoczona dziewczyna. Z świstem wciągnął powietrze. Była jego przeciwieństwem. Twarz i sylwetka idealnie perfekcyjne. Spojrzenie pełne niewinności i dobra. Nawet deszcz, który dla niego był symboliką wstydu i nieczystości, zdawał się chronić śliczną nieznajomą przed brudami tego świata.

– Mogę się tu zatrzymać? Dopóki ulewa nie minie. – Tak jak myślał, melodyjny, dziewczęcy głos.

 Kiwnął głową, gestem dłoni zapraszając dziewczynę. Posłała mu idealny uśmiech, jakby zarezerwowany tylko dla niego. Ten drobny gest zamącił mu w głowie i przez chwilę zapomniał, kim jest i gdzie się znajduje.

Wykręcał palce, starając się uspokoić. W tym czasie piękna, jak pozwolił ją sobie nazwać, rozglądała się po korytarzu. Z nieśmiałym uśmiechem obserwowała stare, lecz zadbane meble i antyczne ozdóbki.

Odchrząknął, co brzmiało jak warczenie potwora, którym w końcu był. Chciał sprawiać wrażenie, choć trochę człowieczego. Starał się nie zagadywać do dziewczyny, którą zaprowadził do salonu, uprzednio odwieszając jej przemoczony płaszcz.

Cisza, która na co dzień go przytłaczała, teraz wydawała się czymś pięknym i przyjemnym. Pewien był, że to za sprawą dziewczyny. Obserwował ją z progu drzwi, bojąc się podejść bliżej. Widział każdy najdrobniejszy ruch. Nieznajoma zaczęła tańczyć, tak jak on wcześniej. Z muzyką i swoimi ruchami tworzyła jedność, jak zawodowa baletnica. Mężczyzna miał pewność, że została do tego stworzona.

Szybkimi ruchami przeszedł do niewielkiego stoliczka, stojącego w kącie pomieszczenia. Wyciągnął swą ulubioną, wyjątkową białą różę spod szklanej pokrywy – o dziwo, była wiecznie świeża i piękna, jakby przed chwilą kupił ją w najlepszej kwiaciarni.

Pewnym ruchem podszedł do tańczącej dziewczyny i włożył kwiat między włosy. Ukłonił się i pochwycił delikatne dłonie. Zaczęli wirować po przestronnym salonie do najpiękniejsze muzyki, jaką mogli sobie wyśnić. Przez ten czas miał wrażenie, że są idealną parą, idealnie tańczącą, idealnie wyglądającą. Zapomniał o swych nieczystościach, a nawet o w połowie splugawionej twarzy. Był idealny wraz ze swoją piękną.

Ujrzała jego sparszywiałą część i odsunęła się od niego gwałtownie. Zakryła usta dłońmi, nie pozwalając sobie krzyczeć. Spuścił głowę, jednak żadna łza nie obmyła jego oblicza. Przywykł do samotności i cierpienia tak bardzo, że już dawno przestał płakać. Żałował, że pozwolił sobie na chwilę nadziei, tańcząc z dziewczyną. Nawet gdyby dłużej ukrywał swe brudne oblicze, kto pokochałby bestię? 

╰☆╮

A/N: Zainspirowałam się utworem, którym wstyd byłoby się nie podzielić! »klik«
Kolejna praca w tym miesiącu, naprawdę szaleję! Ale najważniejsze, że korzystam z weny i pomysłów, prawda? Szczególnie że niektóre z nich to są większe projekty, a więc trochę więcej znajdziecie w zakładce dłuższe (jak na razie tylko o jednym, ale kiedyś uzupełnię kolejne). Musiałabym poświęcić im więcej czasu, ale w sumie czemu nie? Byłoby to coś nowego, przynajmniej dla mnie.

Kolejna kwestia, ta miniaturka. Dobranie oczywistego głównego bohatera było trudne. Dlatego stwierdziłam, że wykorzystam pewną sztuczkę (?) – każdy z czytelników może indywidualnie dobrać sobie bohatera lub uznać go za zwykłego noname'a. 

I ostatnie – mam do was prośbę/pytanie/whatever. Chciałabym żebyście podzielili się swoimi propozycjami. Co chcielibyście widzieć na lost stars. Może jakieś wyzwania literackie, inne posty? Naprawdę zastanowię się nad każdą sugestią. 

Jak zawsze, czekam na rady i uwagi dotyczące mojego pisania i prac. A tak to enjoy, foczki, cieszcie się wakacjami!