Nasze zachody słońca

Wanna One (produce101) / Park Jihoon / one-shot

Park Jihoon westchnął ciężko i kopnął rozgrzany piasek, jakby był czemuś winny. Niestety do jego ulubionych czerwonych trampek dostały się te uciążliwe ziarenka. Szybkimi, niezgrabnymi ruchami odsznurował buty i rzucił je niedaleko siebie. Bądź co bądź nie zamierzał później szukać ich po całej plaży.

Cały wyjazd, chociaż planowany tylko na niecałe dwa tygodnie, wydawał mu się złym pomysłem. To nie tak, że nie lubił wyjeżdżać z rodziną na wakacje, wręcz przeciwnie – uwielbiał i doceniał każdą sekundę relaksu z nimi. W tym miasteczku oddalonym o kilka, jak nie kilkanaście, kilometrów od cywilizacji nie było żadnych atrakcji. I to przytłaczało go najbardziej. Nienawidził bezczynnie siedzieć na słońcu, choć nie przeszkadzałoby mu to gdyby miał ze sobą jakiekolwiek gry. Nie mógł ich zabrać, dlatego tkwił tu – siedząc na całkiem przyjemnie rozgrzanym piasku, patrząc w horyzont i nie wiedząc, co ze sobą zrobić.

Słońce chyliło się ku zachodowi, a niebo powoli zaczęło przybierać pomarańczowo-czerwone barwy. Wyglądało to przepięknie, co ukoiło myśli chłopaka. Przymknął oczy i pozwolił, by delikatny, prawie niewyczuwalny, wiaterek muskał policzki. Wokół siebie słyszał tylko ciche fale i melodyjną orkiestrę świerszczy. Nagłe, głośne pluśniecie, zdecydowanie niepasujące do spokojnej scenerii, wszystko zepsuło.

Jihoon poderwał się. To tylko ryba, zapewnił w myślach. Jednak intuicja, pierwszy raz od dawna, podpowiadała mu, że to coś więcej niż jakaś ryba. Odchrząknął i otrzepał ubrania z piasku. Rozejrzawszy się wokół, dostrzegł niewielkie przejście między krzakami. Niewiele myśląc, zaciekawiony miejscem, ruszył w tamtym kierunku.

Chrząkał niezadowolony, gdy niewielkie chaszcze nieprzyjemnie łaskotały jego nagie nogi. Nie zamierzał się jednak wycofywać – tajemnica, którą mogła skrywać ta droga, kusiła. Jego oczom ukazała się piękna, niewielka zatoka. Malutka, piaszczysta plaża, otoczona wysokimi skałami, jakby mające w opiece to miejsce. Chłopak otworzył usta z zachwytu, a jego serce zabiło szybciej. Krajobraz był jak ze snów, najpiękniejszych obrazów, które widział w galeriach sztuki. Zachwycony pejzażem w pierwszej chwili nie ujrzał pięknej dziewczyny siedzącej w wodzie. Jednakże, gdy ją zauważył, zaniemówił bardziej niż na widok zatoczki.

Niewiasta miała długie, niczym jedwab włosy w odcieniu kwitnącej wiśni, którymi okryła się jak najdroższym materiałem. Twarz miała skrytą w miękkich kosmykach, które – dałby sobie rękę uciąć – pachniały najpiękniejszymi kwiatami. Jedyne, co widział to właśnie te śliczne włosy, reszta była skryta. Chłopak nie zauważył, kiedy zanurzył się po kostki w przyjemnie chłodnej wodzie, obserwując nieznajomą.

Gdy podniosła głowę, westchnął z zachwytu, jakby widząc najpiękniejsze dzieło na świecie. A być może właśnie tak było. Łagodne rysy twarzy, przypominały Jihoonowi stokrotki – oba równie niewinne i przyjemne dla oka – a usta miała w kształcie serca w odcieniu soczystej maliny, ślące ciche wyznania miłosne. Najbardziej jednak uwagę przyciągały oczy, wielkie jak u kota, okalane milionem długich, czarnych rzęs. Gdyby kazali Jihoonowi wskazać ideał, bez zastanowienia wybrałby tę dziewczynę.

Chłopak musiał wykonać gwałtowny ruch, bo nieznajoma natychmiastowo ukryła się między skałami, nie odrywając wzroku od niego. Jego policzki przybrały delikatnie różowawą barwę, jednak nie zrobił kroku w tył.

– Bardzo cię przepraszam – zaczął, ze zdenerwowania skubiąc opuszek palca. – Nawet nie wiedziałem, że ktoś tu jest. Przyszedłem o tamtą ścieżką.

Wskazał miejsce, z którego przyszedł, jednak dziewczyna ani drgnęła. Obserwowała go swoimi bystrymi oczami.  W skupieniu skinęła, przygryzając dolną wargę.

– Je-jestem Park Jihoon. Nie jestem tutejszy, dlatego zdziwiłem się, że jest tu takie miejsce.

Zganił się w myślach. Nie musiał przecież tłumaczyć nieznajomej, co tam robił. Szczególnie że o to nie pytała. Jednak coś – może ta dziewczyna, może to miejsce – wręcz nakazywało mu mówić. I przychodziło to z taką łatwością i chęcią, jakby odnalazł część siebie. Czuł lekkie zażenowanie swoją śmiałością, wymieszaną z pewną dozą niezdarności.  W końcu, na co dzień znany był jako Park Jihoon – opanowany chłopak z olśniewającym błyskiem w oku, ale za to z fatalnym stylem ubierania.

– A ty jak się nazywasz? – zapytał. – Serio, nie zamierzam ci zrobić krzywdy. – Podniósł ręce w geście niewinności.

Mogło mu się wydawać przez magię miejsca, ale dziewczyna posłała mu delikatny, rozbawiony uśmiech. A był to najpiękniejszy i najsłodszy uśmiech, jaki kiedykolwiek widział.

– Verven.

Verven, powtórzył w myślach. Takie egzotycznie, niecodziennie – nigdy, ale to nigdy nie spotkał się z takim imieniem. Brzmiało jak zaklęcie, które wprowadza w błogi stan, czaruje każdego bez wyjątku. Tak, Jihoon był pewny, że to jedno magiczne imię jest w stanie go rozkochać.

W połączeniu z jej głosem, nieziemską urodą dziewczyny i miejscem wszystko stało się takie nadzwyczajnej. Gdyby mógł zostałby tam na zdecydowanie dłużej.

– Skoro wiesz, kim jestem, widzisz, że nie zamierzam zrobić ci krzywdy, może wyjdziesz z wody?

Oczy Verven przypominały spodki, a usta lekko drżały. Chłopak bał się, że powiedział coś złego. Chciał nawet wytłumaczyć swe słowa, ale język ugrzązł mu w gardle.

– Myślę, że to bardzo kiepski pomysł, Jihoonie. Lepiej będzie jak już stąd pójdziesz.

Jej dotychczas łagodny, delikatny jak aksamit, głos przybrał stanowczy ton. Koreańczyk poczuł się, jakby znów miał siedem lat i był ganiony za niezbyt mądre uczynki. Na chwiejnych nogach podniósł się i, ze wzrokiem wbitym w bose stopy, ruszył w drogę powrotną.

W pewnym momencie zatrzymał się, jakby nogi odmówiły współpracy. Skrył się za najbliższym kamieniem i obserwował. Obserwował Verven na tle zachodzącego słońca. Delikatne fiolety, róże i pomarańczy na niebie idealnie komponowały się z dziewczyną. Jihoon wiedział, że robi coś niedorzecznego i nieuprzejmego, ale cały ten dzień mógł przecież uchodzić za absurdalny, dlatego nie zamierzał przerywać. Coś mówiło mu, że siedząc za tym zimnym kamieniem, odkryje niezwykłą tajemnicę.

Verven wcale nie zamierzała wyjść na brzeg. Usiadła na kamieniu i dopiero wtedy ujrzał tę wielką tajemnicę. Dziewczyna nie miała nóg, a piękny syreni ogon w odcieniu pudrowego różu. To kompletnie zszokowało Jihoona.

Była syreną. Postacią mitologiczną, czymś uważanym za bajkę.

Z początku wyparł to ze świadomości, cicho prychając pod nosem. Nic takiego nie istnieje, prawda?, pomyślał. Jednak im dłużej patrzał na nią, tym bardziej wierzył. Jeszcze przed chwilą rozmawiał z nią, tak po prostu, trochę nieudolnie, ale rozmawiał! Z prawdziwą syreną, o których tak dużo słyszał z opowieści starszej sąsiadki. Staruszka lubiła opowiadać o tych morskich nimfach, a mały Jihoon uwielbiał o nich słuchać.

Według mitologii były to piękne niewiasty od pasa w dół z rybim, kolorowym ogonem. Mieszkały na dnie mórz, czasami wypływały na brzeg i swym śpiewem wabiły żeglarzy oraz rybaków – zamroczeni mężczyźni ginęli pod wzburzonymi falami wód. Statki tonęły, a syreny bogaciły się w bogactwach nieszczęśliwie zmarłych ludzi. Ich niewinna uroda i śpiew były zmyłką, bo nimfy cechowała niezwykła chytrość i przebiegłość. Tak, doskonale o tym wiedział.

Syrena obserwowała zachód słońca, który tak uwielbiała. Jihoon stracił rachubę czasu, tak jak ci wszyscy marynarze z opowieści, przyglądając się Verven. Dopiero wibrująca w kieszeni spodenek komórka wyrwała go z transu. Niechętnie wyciągnął urządzenie i przeczytał SMS’a. Obiecując sobie, że wróci tu następnego dnia, ruszył na kolację.

Verven zacisnęła malinowe usta w wąską linię. Pragnęła zachwycać się pięknym krajobrazem, jednak jej myśli zaprzątał ludzki chłopak.

Pierwszy raz rozmawiała z człowiekiem, więc zachowanie zimnej krwi było dla niej trudne. Starsze, doświadczone syreny zawsze powtarzały jej, że nie może prowadzić jakiekolwiek interakcji z ludźmi – wyjątkiem było sprowadzanie ich na dno morza i okradanie z bogactw.

Serce zabiło szybciej, gdy ujrzała Jihoona. Miał w sobie coś, co od razu ją przyciągnęło. Wyzwolił uczucia, których nigdy wcześniej nie czuła – i to, według niej, było naprawdę dziwne. Żaden tryton nie dorównywał urodą chłopakowi. 

Błysk w czarnych, jak dwa węgielki, oczach i słodka nieporadność wyróżniało go na tle innych. Verven była nim kompletnie zauroczona, choć z drugiej strony niepokoiła się tym. Co jeśli odkrył kim jestem?, myślała gorączkowo. Z cichym śmiechem odrzuciła tę myśl. To w końcu niemożliwe!

Nawet nie zauważyła, gdy tuż obok niej pojawiła się inna syrena. Dopiero, gdy chude, zgrabne palce przeczesywały różowe włosy spostrzegła swoją starszą siostrę. Uśmiechnęła się delikatnie, czekając na serię pytań, którymi była zawsze zasypywała tuż po zachodzie słońca.

– Czy dzisiaj niebo było inne? Spotkałaś kogoś? – Małe oczy z błękitnymi tęczówkami wpatrywały się w nią.

Młoda syrena chwilę wahała się nad odpowiedzią. Czy niebo było inne? Dzisiaj, akurat dzisiaj, nie patrzyła z takim zainteresowaniem na zachód słońca. Wolała analizować anielską twarz niejakiego Jihoona.

– Tak, spotkałam… – powiedziała niepewnie.

Nie była pewna, czy może zdradzić tę tajemnicę. Ale w końcu to jedna z jej sióstr, a im mówi się takie rzeczy, prawda?

- Och, Estrol, gdybyś go widziała! Jak na istotę ludzką wyglądał zbyt perfekcyjnie, niczym anioł!

Syrena spojrzała na Verven z niepokojem. Zawsze, przed wypłynięciem na ląd, przypominała jej o jednym – żadnych uczuć do ludzi. Młodsza z śmiechem kiwała głową i odpływała, nucąc jedną z piosenek. Ale Estrol doskonale znała swoją siostrę i wiedziała, że przez chwilę nieuwagi może się zatracić i zapomnieć o istniejących zasadach. Verven zbyt swobodnie podchodziła do życia i taka ewentualność, jak zauroczenie się ludzkim chłopcem, była aż nazbyt prawdopodobna.

–  Znasz zasady, prawda?

–  Żadnych uczuć do istot ludzkim – wyrecytowała, jak wiersz  – Estrol, przecież doskonale o tym wiem. Nie musisz się o nic martwić, naprawdę. Przysięgam ci na trójząb naszego ojca, że nic mnie z tym chłopcem nie łączy.

Starsza z sióstr odetchnęła z ulgą. Naprawdę ją to uspokoiło. Natomiast Verven wiedziała, że swoje pierwsze, wielkie zauroczenie musi ukrywać. Skoro Estrol tego nie popierała, to i reszta syreniego społeczeństwa również.

Uśmiechnęła się, obiecując sobie, że wróci następnego dnia. Będę się tylko przyglądać, zapewniała.

Jihoon przerzucał kamyczek między dłońmi, czekając na przybycie Verven. Nie umówili się, a w sumie rozstali w dość nieprzyjemniej atmosferze, ale intuicja podpowiadała mu, że i dziś ją tam spotka. Nie miałby nic przeciwko, gdyby miał przesiedzieć w zatoczce kolejną godzinę, czy dwie – i tak czekał długo, nie robiło to różnicy. Naprawdę zależało mu żeby ją spotkać. I wyjaśnić to dziwne zajście. Mógł przysiąc, że to naprawdę był syreni ogon, a nie tylko zwidy.

Dziewczyna pojawiła się punktualnie o wpół do dziewiątej. Jihoon właśnie wtedy usiadł zza kamieniem, tym samym co poprzedniego wieczoru, i chwilę obserwował. Jak w transie przyglądał się majestatycznym, powolnym ruchom Verven, która przeczesywała różowe włosy. To wszystko – zatoczka, zbliżający się zachód słońca i syrena – były dla niego jak z filmu, do którego dostał się całkiem przypadkowo.

Przełknął gulę, która ugrzęzła w gardle i niewiele myśląc, wyskoczył zza kamienia. Nie zastanawiał się nad tym, co powie, po prostu pozwolił płynąć słowom.

  –  Wiedziałem! Wiedziałem, że jesteś syreną! – zawołał, zwracając uwagę dziewczyny.

Stanął po kolana w wodzie, czekając na reakcje. Przez chwilę myślał, że Verven odpłynie, ale jej twarz tylko wykrzywiła się w strachu i zawstydzeniu. To wprawiło go w zakłopotanie.

– Byłam zbyt naiwna, przychodząc tu po raz drugi, prawda? – zapytała, patrząc w ciemnobrązowe tęczówki. Nie czekała na odpowiedź. – To co teraz robię jest nieakceptowane w moim syrenim społeczeństwie, ale wiesz co? Mam to gdzieś, naprawdę chcę cię bliżej poznać, Jihoon.

Stał zdezorientowany. Doskonale wiedział, jakie są syreny według legend i podań – kuszące i sprytne – a ona była jedną z nich. Jednakże słowa Verven trafiły w jego serce, wierzył jej. A przynajmniej chciał wierzyć w to, że różowowłosa dziewczyna jest niewinna, uprzejma i chętna do poznania go.

Uśmiechnęli się, serca zabiły szybciej, a ich umysły otuliła różowa chmura radości i szczęścia.

Tak jak i w poprzednie dni spotkali się punktualnie o siódmej popołudniu. Mieli wystarczająco wiele czasu do zachodu słońca, a to mogli poświęcić na bliższe poznanie się. Wspólnie spędzane godziny naprawdę ich zbliżyły, a między nimi zacieśniła się niezwykła więź.

Verven zapominała o przestrogach siostry, a Jihoon o szybko mijających dniach wakacji. W tamtym momencie liczyli się tylko oni i magiczne miejsce, które nazywali swoją zatoczką. Żyli beztroską chwilą, ciesząc się sobą.

Z lekkimi uśmiechami na twarzach wpatrywali się w zachodzące słońce. To stało się ich rytuałem, niepisaną zasadą. Mogliby godzinami przesiadywać na kamieniach wystających z wody i spoglądać na wielobarwne niebo. Wtedy nie liczyliby upływającego czasu i nie zważaliby na różnice dzielące ich światy. A tych sprzeczności było wiele.

Verven często o tym myślała. Zastanawiała się, jak wyglądałaby ich znajomość gdyby oboje byli ludźmi, gdyby miała nogi. Byłoby lepiej dla nas, stwierdzała. Mogliby spacerować, zwiedzać świat, a nie tylko tkwić w jednym punkcie. Zdecydowanie lepiej.

Przy Jihoonie zaznała tak wiele, pomimo krótkiej znajomości. Z wielkim zaciekawieniem słuchała o świecie na lądzie, o ludziach, jednak najlepszą rzeczą, jaką jej dał była miłość. Dotychczas nie wierzyła w to uczucie, szczególnie od pierwszego wejrzenia. Ale teraz wszystko wydawało się lepsze, choć skomplikowane. Syrena jednak była w stanie poświęcić naprawdę wiele, by mogli pozostać razem.

– Jihoon… – wyszeptała to imię z delikatnością.

Chłopak odwrócił w jej stronę głowę, przeczesując gęste włosy dziewczyny. Verven niewiele myśląc, pocałowała go w usta. Jihoon, początkowo zdziwiony, odwzajemnił gest. Był to niezwykle magiczny, pełny słodyczy pocałunek. Tak, teraz upewniła się, co może zrobić.

  ╰☆╮

Obracała w drobnych dłoniach szklaną buteleczkę. Trochę się wahała, choć bardzo zależało jej na Jihoonie.

– Nie wiem, co łączy cię z tym ludzkim chłopcem, ale lepiej się zastanów. Nie będziesz mogła się cofnąć – ostrzegła ją morska czarownica.

Mogła zrezygnować i pozwolić sobie na cierpienie w rozłące lub wypić miksturę, ciesząc się resztą życia z Jihoonem. Wybór wydawał się dla niej prosty, jednak przez myśl przeszła jej syrenia społeczność, do której nigdy nie wróci. Ale co to była dla niej za rodzina, skoro nie potrafili zaakceptować miłość ludzkiego chłopaka i syreny?

Zacisnęła wargi w cienką linię i kiwnęła głową, była zdecydowana. Mogła poświęcić dotychczasowe życie dla Jihoona.

– Dobrze. Nie zapominaj, jednak o tym, że jeśli nie pocałujecie się przed zachodem słońca, zamienisz się w pianę morską.

Nie przestraszyło jej to. Raz zainicjowała pocałunek, więc i teraz może.

Gdy znalazła się w zatoczce od razu wypiła zawartość buteleczki. Jej piękny syreni ogon zamienił się w parę zgrabnych nóg, a włosy diametralnie zmieniły długość – nie miały już charakterystycznego blasku i ledwo sięgały ramion, ale wciąż były piękne. Teraz pozostawało czekać jej na Jihoona. Jednak czas mijał, a Koreańczyk się nie zjawiał. Zaczynała się niecierpliwić, w końcu dotychczas był punktualny.

Przygryzała wargę, spoglądając na chylące się słońce. Zostało tylko kilka minut do zachodu. Sekund, a on dalej nie przychodził. Verven nawet się nie zorientowała, gdy zaczęła płakać. A więc tak wyglądał jej koniec. Liczyła na usianą kwiatami przyszło z miłością swego życia, a umrze jako piana morska – samotna i zapomniana.

Wycierając słone łzy, spływające po policzkach, powoli zanurzała się w wodzie. Powinno być jej smutno, powinna być zła na Jihoona. Życzyła jednak chłopakowi szczęścia, nie czuła żalu. Minęło kilka sekund, a Verven, której nie dano nacieszyć się z bycia człowiekiem, zamieniła się w morską pianę. A to wszystko przez przypadek, bo kto miał powiedzieć dziewczynie, że Jihoon się nie zjawi? Że nagle musieli wyjechać do domu i nie dali mu chwili na pożegnanie?

Gdyby oboje żyli może by się kiedyś spotkali albo – w smutniejszej wersji – żyliby z żalem i tęsknotą do końca życia, nie widząc się już na oczy. Niestety tego nikt nie wie, bo prawdziwa wersja jest o wiele smutniejsza. Smutniejsza ponieważ niefortunny przypadek rozdzielił ich na zawsze.

╰☆╮

A/N: Ironią losu jest to, że zyskuję wenę w najmniej lubianą przeze mnie porę roku. Aczkolwiek nic na to nie poradzę, więc spójrzmy na to z bardzo radosnej strony – w końcu coś publikuję!

Moje tłumaczenia wiele nie wniosą, każdy chyba wie jak będą wyglądać pomysłów i weny nie miałam, choć chęci już duże! 

Ale wracając do mojej pracy – od zalążka pomysłu widziałam Jihoona w roli głównego bohatera. Bardzo mi tu pasował. Uznałam, że chorujemy na niedobór fanfików o Wanna One, a że aktywności mają tylko przez rok (no trochę ponad rok) to trzeba zacząć od zaraz! A tak po za tym: możecie wyczuć tu delikatną nutę Małej Syrenki (moja najukochańsza bajka). Niestety końcówkę kompletnie zepsułam, tak myślę.

Tak więc: zapraszam do skomentowania, bo dawno nie pisałam nic w tych klimatach, a uwielbiam słuchać rad! Enjoy, foczki!