Ostatnie pożegnanie

KNK / Park Seungjun / miniaturka

Wzięła w drobne, trzęsące się dłonie chusteczkę i przykryła nią usta. Kolejny długi atak kaszlu, przyprawił Rosalie o niemiłosierny ból głowy. Spojrzała na materiał zaplamiony krwią w odcieniu bordowym, niemalże czarnym. Nie przeraziła się – zwiastowało to śmierć, na którą przygotowana była już od kilku tygodni. Chociaż swój zgon wyobrażała sobie trochę inaczej. Liczyła na to, że przy jej łóżku będzie Seungjun, wspierając ją. W milczeniu zgadzający się na odejście ukochanej. Los zgotował im, jednak inną drogę.

Seungjuna poznała niecałe dwa lata temu w kawiarence siostry. Ona była ambitną dziewczyną, pragnącą otworzyć własną kwiaciarnię, a on – młodym przybyszem z daleka, szukającym jakiegokolwiek zarobku. Najpierw zauroczyła się w jego ciemnych oczach, które uwielbiała porównywać do bezgwieździstej nocy z wielkim, triumfującym księżycem w pełni. Zaintrygowana była również tajemniczością, która na początku znajomości okalała Koreańczyka. Wysokim wzrostem wzbudzał respekt i lekki strach wśród klientów oraz przyjaciół, ale był przyjaznym i skromnym mężczyzną.

Kiedy się do siebie zbliżyli zauważyła wiele podobieństw, ale i różnic, między nimi. Najmocniej zakochana była w jego charakterze, tak podobnym, równocześnie innym. Oboje uwielbiali poematy oraz książki, a także nocne spacery, choć bywały one niebezpieczne w Paryżu okrytym nocną powłoką. Chociaż Rosalie czuła się przy nim bezpiecznie, otoczona ciągłą troską i ciepłem.

Pomimo że tworzyli zgraną parę, niemalże wyciągniętą z radosnych romansów, dochodziło między nimi również do kłótni. Spory jednak szybko rozwiązywali, a za każdym dojściem do porozumienia poznawali się lepiej, od nowa, akceptując wady drugiej osoby. Ich miłość zacieśniała się co raz bardziej. Pamiętała ich największą sprzeczkę, która miała miejsce tuż po tym, jak dowiedziała się o swojej chorobie.

Chciała wtedy poruszyć temat tego, co zrobi po jej śmierci. Poprosiła go, by odczekał kilka tygodni, miesięcy – tyle ile uważał za stosowne – a później znalazł kogoś, kogo pokocha równie, a nawet mocniej, co ją. Pierwszy raz słyszała, żeby Seungjun krzyczał. Zbił nawet wazon z kwiatami, które kupiła by ocieplić wizerunek wspólnego mieszkania. Stwierdził, że nie znajdzie nikogo, kto zastąpi mu ukochaną. Nie wiedziała czy poczuła uścisk w sercu, dlatego że słowa mężczyzny były takie wzruszające, czy dlatego że doskonale wiedziała, że będzie musiała go opuścić.

Następnego dnia po incydencie odkupił wazon, kwiatki i urządził miłą ucztę nad Sekwaną. Jednak nie poruszyli drażliwego tematu – ani w tamtym momencie, ani później. Zaczął troszczyć się o Rosalie bardziej niż wcześniej. Traktował ją, jakby była zrobiona z najcenniejszej porcelany. Chciał jednak wierzyć, że choroba, która dotknęła dziewczynę tylko im się przyśniła.

Kiedy umierała na łóżku, trzymając zaplamioną chusteczkę w bladych dłoniach, żałowała, że nie ma go bliżej. Może i było za późno na poruszenie przyszłości Koreańczyka, ale ona chciała się tylko pożegnać. Wtedy jej wola w pewnym stopniu zostałaby spełniona. Niestety nie doczekała tego momentu.

Rosalie była świadkiem tego, jak ukochany wchodzi do niewielkiego mieszkania, trzymając w dłoniach bukiet białych i różowych róż, które uwielbiała. Zapukał do drzwi wspólnej sypialni, po czym powoli je uchylił. Na początku myślał, że po prostu zrobiła krótką drzemkę, wycieńczona ciągłą walką z chorobą. Dopiero po chwili zrozumiał, co stało się, gdy skończywszy pracę kupował prezent dla dziewczyny.

Zrozpaczony upuścił kwiaty i podbiegł do łóżka. Po jego idealnej twarzy, jak to uwielbiała określać, zaczęły spływać ciężkie, gorzkie łzy pełne wyrzutu do samego siebie. Trząsł się i płakał niczym małe dziecko pozostawione pośród ciemności. Nie mógł sobie wybaczyć, że nie było go, gdy umierała jego róża.

╰☆╮

Rosalie nie żyła, a jednak nie umarła do końca. Znajdowała się na pograniczu żywych i umarłych, dlatego że ich ostatnie pożegnanie nie wyglądało, tak jak wyglądać powinno. Nie wiedziała, czy powinna się cieszyć, czy smucić zyskaną szansą.

Czuła silne perfumy Seungjuna, jak i jego myśli, emocje. Niestety on nie widział jej. Była dla niego, jak powietrze, co ją zasmucało. Chciała się tylko pożegnać, lecz nie wiedziała jak. Dlatego błąkała się ulicami Paryża za ukochanym, który z dnia na dzień marniał w oczach. Tak jakby żałoba zabrała tę część Koreańczyka, która najmocniej kochała. Nie widziała na jego twarzy szerokiego uśmiechu, błyszczących punkcików w tęczówkach – tylko szara skóra i podkrążone, zaczerwienione oczy. A przynajmniej nie widziała do pewnego momentu.

╰☆╮

Siedzieli na tym samym kocu, co niespełna cztery lata temu. Z drobną różnicą – Rosalie nie żyła. Skubała źdźbło trawy, nie odrywając wzroku od Seungjuna, który z lekko zaróżowionymi policzkami spoglądał dookoła. W pewnym momencie ich spojrzenia spotkały się, a dziewczyna chciała wierzyć, że on naprawdę ją widzi. Ale to była tylko złudna nadzieja. Złudna nadzieja, którą żywiła się przez ostatnie trzydzieści sześć miesięcy.

– Aurore! – Jego męski, silny głos wypowiedział tę imię z pewną dozą słodyczy, nadając mu nowy wydźwięk.

Zgrabna, ciemnowłosa dwudziestoparolatka usiadła i na kilkanaście sekund wtuliła się w szerokie ramiona Seungjuna. Rosalie czuła, że nadszedł ten moment, kiedy w końcu – po trzech latach – znajdzie się tam, gdzie powinna po śmierci. Że to ich ostatnie spotkanie, gdzie wypowie słowa pożegnania, mając nadzieję, że jakimś cudem ją usłyszy.

Koreańczyk wyszeptał Aurore przysięgę miłości, a nieobecna-obecna Rosalie uśmiechnęła się przez łzy. W końcu mogła odejść, nie mając wyrzutów sumienia, że mężczyzna będzie samotny na tym świecie.

– Seungjun… – Jego wzrok spoczął na niej, tak jakby naprawdę widział i słyszał dziewczynę. – Kocham cię… przepraszam… żegnam.

Pozwoliła dwójce kochankom zostać samym, ciesząc się, że ich ostatnie pożegnanie wyglądało właśnie tak. Że mogła widzieć, jak mężczyzna, którego kochała podnosi się i odnajduje szczęście po jej śmierci. A później po prostu zniknęła.

╰☆╮

A/N: Postanowiłam napisać coś trochę krótszego i... innego? Zdaję mi się to po prostu inne niż Nie muszę widzieć oraz Bo jesteśmy zbyt wrażliwi, by być na tym świecie. Chociaż pisząc to miałam podobne odczucia, co przy tym drugim.

Zastanawiałam się trochę nad pisaniem na wattpadzie (jak na razie możecie tam znaleźć Bo jesteśmy zbyt wrażliwi, by być na tym świecie i jedną, krótką książkę z Jungkookiem) yaoi. Najprawdopodobniej byłby to Jikook – ostatnio spodobał mi się ten pairing – Chanbaek, ewentualnie Hunhan i Kaisoo. Szczerze powiedziawszy nigdy nie pisałam yaoi i nie wiem, jak sobie z tym poradzę. Tak więc, co o tym sądzicie?

Pozdrawiam was ciepło, foczki~!