Bo jesteśmy zbyt wrażliwi, by być na tym świecie 2/3

ASTRO / Sanha / część II

←

Sojin wróciła do domu z zaróżowionymi policzkami, chociaż nie mogła określić czy powstały przez upał, czy przez zbytnie podekscytowanie. Bądź co bądź ogarniało ją szczęście.

Wkroczyła do kuchni tanecznym krokiem. Jej mama była zajęta robieniem kolacji, przy czym podrygiwała w rytm muzyki lecącej z radia. Oderwała się od blatu i z delikatnym uśmiechem spojrzała na swoją córkę.

Nie była zdziwiona postawą Sojin, zdążyła przywyknąć. Choć w głębi duszy pragnęła, by jej najmłodsze dziecko zachowywało się adekwatnie do wieku i znalazło znajomych. Jednak z trudem pogodziła się z tym, że dziewczyna spędza czas samotnie i jest wyśmiewana nawet przez własne rodzeństwo. Pomimo tego była szczęśliwa, że jej mała So dumnie idzie przez życie.

– Mamo. – Koreanka oparła głowę o ramię kobiety. – Poznałam dzisiaj naprawdę miłego chłopaka.

– Rozłóż to – nakazała, podając Sojin talerze. – A cóż to za chłopak?

Nie wiedziała, gdzie córka znika w wolne dni, ale była pewna, że spędza ten czas samotnie, gdzieś w oddalonym miejscu. Dlatego też bardzo zaciekawiła ją nowa znajomość piętnastolatki. I choć tego nie okazała, niesamowicie się cieszyła. Może dzięki temu skończą się problemy i dziewczyna nie będzie musiała stawiać czoła przykrym uwagom? W głębi duszy właśnie na to liczyła pani Park.

– Nazywa się Sanha. Nigdy wcześniej nie widziałam go w okolicy – przyznała, opierając się o stół. – Chyba jesteśmy w tym samym wieku. Myślę, że byś go polubiła.

Kobieta z szczerym uśmiechem pogłaskała córkę po długich, zadbanych włosach i zawołała resztę dzieci na kolację. Pierwszy w drzwiach ukazał się niski, jednak dobrze zbudowany chłopak z okrągłymi okularami na nosie. Nawet nie zaszczycił młodszej siostry spojrzeniem. Tuż za nim szła Soojae, urodziwa dziewczyna o małych oczach, które optycznie powiększała soczewkami i makijażem.

Zasiedli do stołu i zaczęli jeść. Rozmowa toczyła się głównie między matką, Junsunem i starszą z sióstr. Sojin była w odległym świecie wyobraźni, do którego wstęp miała tylko ona. Z szczegółami planowała następny dzień.

 O tak wiele rzeczy chciała zapytać Sanhę. Ile ma lat, czym się interesuje, czy ma rodzeństwo. I czy, tak jak ona, lubi arbuzy i woń polnych kwiatów. Pragnęła poznać nowego znajomego przez takie błahostki, bo właśnie to wyróżnia każdego człowieka – ulubiony kolor, potrawa, zapach, zabawy z dzieciństwa czy poczucie humoru. Bo drobne rzeczy, dla wielu tak nieistotne, pozwalają najlepiej nas określić.

Z uśmiechem dokończyła posiłek i wyręczyła domowników w sprzątaniu. Kiedy skończyła na chwilę przysiadła obok matki w salonie, pozwalając, by bawiła się rozpuszczonymi kosmykami. W końcu wstała, uściskała kobietę na dobranoc i ruszyła na górę.

 Z mokrymi włosami, które pachniały malinowym szamponem, usiadła na łóżku. Wpatrywała się w pochmurne, nocne niebo. Nie widziała gwiazdozbioru, co trochę ją zasmuciło. Uwielbiała patrzeć na te świecące nocą punkciki. I nie wiedząc, czemu na myśl przyszedł jej nowy  przyjaciel. Właśnie tym został dla niej Sanha – jedną, choć bardzo istotną częścią życiowego gwiazdozbioru. Chociaż trafniejszym stwierdzeniem byłoby nazywaniem go księżycem lub słońcem. Według wielu były one bardziej istotne. Ale Sojin wolała, by był radosną gwiazdą, bo ona je uwielbiała.

Rano obudziła się naprawdę wypoczęta. Z uśmiechem wyjrzała na podwórze. Otworzyła przy okazji okno, by wywietrzyć pokój. Było znacznie chłodniej niż dzień wcześniej, jednak nie przeszkadzało to Sojin. Na parapecie usiadł czarno-niebieski motyl, dość niecodzienny z takim umaszczeniem. Ta mieszanka barw do złudzenia przypominała oczy Sanhy, co tylko wywołało uśmiech na twarzy dziewczyny. Dotychczas nie spotkała się z taką tęczówką u nikogo, co tylko umacniało ją w przekonaniu, że chłopak jest jej bliższy niż ktokolwiek inny.

W pośpiechu zadbała o siebie i zeszła na dół. Przelotnie spojrzała na zegar, który wskazywał godzinę dziewiątą. Postanowiła nie śpieszyć się ze śniadaniem – nie sądziła, by Sanha zjawił się tak wcześnie. Chociaż w ogóle nie wiedziała, czy przyjdzie.

Kobieta z zainteresowaniem przyglądała się Sojin, która popijała herbatę, wystukując znany rytm. Widziała drobną zmianę w zachowaniu córki. Wyglądała na bardziej radosną niż zazwyczaj. Była chodzącym promieniem słońca, niczym dziecko, które dostało wymarzoną zabawkę.

– Wybierasz się gdzieś?

– Mhm – mruknęła dziewczyna, biorąc ostatni łyk naparu. – Idę spotkać się z Sanhą.

– Cieszę się, że kogoś poznałaś, ale chciałabym żebyś go kiedyś przyprowadziła i przedstawiła.

– Na pewno to zrobię. Do zobaczenia, mamo! – W przedpokoju założyła zielone tenisówki i wyszła na zewnątrz.

Od razu otuliło ją zimne powietrze, całkiem przyjemne po wczorajszym upalnym dniu. Spomiędzy drzew i krzaczków wydobywała się muzyka ptaków akompaniowana przez poruszane wiatrem liście. Sojin skocznym krokiem dotarła nad jeziorko. Nad nieruchomą taflą wody unosiły się duże, piękne ważki.

Usiadła i oparła plecy o drzewo, tak samo jak poprzedniego dnia. Przymknęła oczy i delektowała się otaczającym ją spokojem. Miała jednak nadzieję, że Sanha przyjdzie. Pomimo że ich znajomość zaczęli niedawno, widziała między nimi szczególną więź.

Nagle w nozdrzach poczuła ten sam zapach, co wczoraj – woń jeziora i dzikich, polnych kwiatów. Powoli uchyliła powieki i wzięła gwałtowny wdech. Tylko kilka centymetrów dzieliło usta Sanhy od warg dziewczyny. Chłopak nic sobie z tego nie robił i z wielkim uśmiechem wpatrywał się w twarz przyjaciółki. Rumieńce oblały policzki Sojin, jednak po chwili, w uroczym geście ukazała swoje równe zęby.

– Myślałem, że już nie przyjdziesz – odparł szczerze piętnastolatek.
Odsunął się od niej i położył w pełnym słońcu, na jeszcze mokrej trawie. Koreanka była lekko zdziwiona ubiorem chłopaka. Miał na sobie dżinsowe ogrodniczki, czerwoną koszulkę i tego samego koloru buty. Według Sojin dzień był zbyt zimny na taki strój, jednak nie zaprzątała sobie tym głowy i dołączyła do słodkiego leniuchowania obok Sanhy.

– Ile masz lat? Co lubisz jeść? Masz rodzeństwo? – Chłopak obrócił się na bok i czarnoniebieskimi tęczówkami przyglądał dziewczynie.
– Piętnaście. Wiele rzeczy mi smakuje, ale najbardziej uwielbiam arbuzy. Mam starszą siostrę i brata.
– Spokojnie odpowiedziała na zadane pytania. Uśmiechnęła się na myśl, że jego też obchodzą takie rzeczy. – A co z tobą?
– W jakim sensie?
– No… czym się interesujesz, czy masz rodzeństwo? Wolisz zimę czy lato? Przekąski słone czy może słodkie?
Zauważyła, że jego ciało na chwilę zdrętwiało, a oczy błądziły po leśnym krajobrazie. Pytania mogły być niewygodne. Na kilka sekund zapadła między nimi niewygodna cisza.

– Lubię słuchać muzyki. Wolę lato i słodycze – odparł po chwili. – Miałe… znaczy mam starszego brata.
Skinęła głową i zastanowiła się nad jego wypowiedzią. Cieszyło ją, że lubią podobne rzeczy, jednak nie dawało spokoju to, że zawahał się nad odpowiedzią na temat rodzeństwa. Chciał powiedzieć „miałem”, ale szybko poprawił na „mam”. Było to co najmniej dziwne. Z uprzejmości jednak nie chciała dociekać.
Czas mijał im na zabawie w wodzie i rozmowach o kompletnych błahostkach, dzięki czemu poznawali się lepiej. A w zasadzie to Sanha lepiej poznawał Sojin, bo sam odpowiadał wymijająco na większość pytań. Wspólnie zebrali kwiaty i usiedli na trawie. Dziewczyna robiła bransoletkę z roślin dla przyjaciela, a on wianek. Miło ją zaskoczył, bo nie znała wielu chłopaków, którzy to potrafią.
– Co chciałabyś robić w przyszłości? – zapytał, gdy na jego nadgarstku zawitała niedoskonała, lecz śliczna bransoletka.
– Hm… chciałabym tworzyć muzykę. Śpiewać i pisać własne teksty piosenek. – Poprawiła fryzurę i pozwoliła, by Sanha założył jej wianek. – Jeśli to by nie wypaliło mogłabym zostać psychologiem, albo  pediatrą. Lubię pomagać innym.
Na twarzy chłopaka zawitał delikatny uśmiech, tak jakby przypomniał sobie coś przyjemnego. Musnął opuszkami policzek Sojin. Dłonie miał, tak jak poprzednio, zimne.
– A ty? Nie wiele chciałeś o sobie mówić.
– To co ty. Chciałem śpiewać, grać na gitarze. Nie dla pieniędzy, tak po prostu. Ode mnie dla innych ludzi. Teraz nad tym nie myślę. Ja… nie mam marzeń.
– Każdy człowiek ma marzenia. – Na ułamek sekundy skrzywił się, tak jakby któreś ze słów było kwaśną cytryną, którą musiał zjeść.
Nie drążyli tego tematu. Leżeli, wpatrywali się w korony drzew, pochłonięci swoimi myślami. Sanha był wesoły, zabawny, trochę dziecinny, jednak tajemniczy i nie skory do mówienia o sobie. Nie przeszkadzało to piętnastolatce, lubiła chłopaka. Byli do siebie podobni pod wieloma względami.
Ułożyła się na brzuchu i przyjrzała jego twarzy. Miał dziecięcą, choć śliczną twarz. Kiedy dorośnie będzie naprawdę przystojny, stwierdziła w myślach. Oparła podbródek na dłoni.
– Chcę cię poznać z moją mamą. Myślę, że się polubicie. Robi najlepsze czekoladowe ciasteczka w okolicy! Ucieszyła się, że w końcu kogoś poznałam, dlatego jest podekscytowana spotkaniem z tobą.
– Myślę, że to zły pomysł. To nie tak, naprawdę chciałbym poznać twoją mamę, ale… nie mogę – odparł po chwili, przeczesując jasne włosy.
– Dlaczego? – dopytywała, jednak nie uzyskała odpowiedzi.
W końcu wróciła do domu z kwiecistym wiankiem na głowie. Było jej smutno, nie ukrywała tego, jednak nie mogła nic poradzić. Nie mogła zmuszać Sanhy, by przyszedł  i poznał jej rodzinę.
Zmęczona dobrą zabawą, ale i małym żalem usnęła od razu. A przez uchylone okno wleciał czarny motyl z domieszką niebieskiego. Tak podobny swą barwą do tęczówek jej jedynego przyjaciela.

╰☆╮

A/N: Pisanie dalszych części idzie mi tak łatwo, że aż sama jestem zdumiona! Na opowiadanie przewiduję jeszcze jedną, góra dwie części. W następnych „rozdziałach” dowiecie się też dużo~ więcej o głównym bohaterze i mam nadzieję, że spodoba się wam zakończenie. Właśnie, jak myślicie, jak skończy się opowiadanie? 
W planach jest one-shot (ale nigdy nie wiadomo, co z długością) z Eunwoo. Coś czuję, że będzie tu dużo Astro ^^" 
Podzielcie się swoją opinią, radami w komentarzach. Dużo miłości, foczki~! ❤