Astronauta

SF9 / Kang Chanhee / miniaturka

Chanhee stał na czubkach palców, przyglądając się książkom na najwyżej półce. Kiedy chciał sięgnąć po którąś, uświadamiał sobie, że już dawno przeczytał tę pozycję i zrezygnowany szukał dalej. Biblioteczka zajmowała całą ścianę, więc nie wierzył, że nie było tam książki, której tytułu jeszcze nie kojarzył – szczególnie że ostatnio dziadek napomknął, że kupił na bazarze całkiem ciekawy egzemplarz.

Zmarszczył brwi, po raz kolejny analizując górną półkę. Zaczął nawet wydawać sfrustrowane pomruki, jakby mające przyśpieszyć znalezienie interesującej go książki. W końcu w oczy rzucił mu się całkiem nieskomplikowany tytuł „Galaktyka i jej tajemnice”, wokół którego znajdowały się niewielkie planety i gwiazdy. Jasny, triumfujący uśmiech zagościł na młodzieńczej twarzy. Chwyciwszy książkę, usadowił się łóżku.

Okrył się szarym kocem, choć letnia noc była całkiem ciepła. Jasne światło księżyca oświetlało łóżko i niebieską ścianę z malunkiem układu słonecznego. U dziadków nocował naprawdę często, więc babcia, znając jego zainteresowanie astronomią, postanowiła odświeżyć pokój gościnny.

Zwykłe ściany w odcieniu mdlącej zieleni zamieniły się w galaktykę, którą sama namalowała. Na suficie umieściła tandetne, świecące w ciemności gwiazdy, ale Chanhee naprawdę je lubił. Sprawiały, że czuł, jakby naprawdę znajdował się w kosmosie. Dziadek natomiast przeniósł biblioteczkę do pokoju i zakupił większość interesujących wnuka książek. Tak więc, Chanhee przebywał u dziadków jeszcze chętniej i częściej niż poprzednio.

Zdmuchnął niesforny kosmyk rozjaśnianych włosów – mała zachcianka podczas letnich ferii – i otworzył pierwszą stronę „Galaktyki i jej tajemnic’. Czytał uważnie z rozpalonymi policzkami, zapominając o otaczającym go świecie. Dopiero regularne stukanie w szybę odwróciło jego uwagę.

Zaznaczył fragment, wzdychając ciężko, sfrustrowany, że cokolwiek przerywa mu czytanie. Podniósł wzrok w stronę okna, choć nie dostrzegł nic nadzwyczajnego poza jasno święcącym księżycem, gwiazdami i kilkoma chmurami.  Zmrużył oczy, obserwując uważnie, choć nic nie zdarzyło się przez kolejne minuty. Machnął ręką, wracając do czytania.

Kiedy zaczynał podrozdział o Merkurym, znów usłyszał miarowe stukanie w szybę. Mruknął, niechętnie podnosząc się z łóżka. Ostrożnym krokiem podszedł do okna, uprzednio otuliwszy się kocem.  Serce zaczęło bić trochę szybciej, a ciekawość wzrosła. Tuż zza szybą dostrzegł astronautę, który bacznie mu się przyglądał, czekając na reakcje chłopca. W przyciemnianej szybce kasku dostrzegał własne oblicze, co niezmiernie go irytowało.

– Znowu ty? – zapytał poirytowany, opierając dłonie na parapecie.

Dziwny astronauta odwiedzał go już od kilku dni. Zawsze w nocy, milczący, co bardzo denerwowało Chanhee. Z początku myślał, że ma halucynacje, choć nie mógł rozgryźć po czym i przez, co może je mieć. Jednakże, w tym momencie –  kiedy zapukał w okno jego pokoju po raz trzeci – swego rodzaju intuicja kazała mu myśleć, że kosmonauta to nie wyobraźnia czy omamy.

Milcząca istota ponownie zapukała w szybę, jakby dając do zrozumienia chłopcu, by wypuścił go do środka. Chanhee przez chwilę się wahał, choć nie trwało to długo. Otworzył okno i odsunął się na bezpieczną odległość, choć to, co teraz robił w żadnym stopniu nie można było nazwać bezpiecznym.  Teraz, w przeciwieństwie do poprzednich nocy, wcale się nie bał intrygującej istoty w białym uniformie.

Astronauta wydał z siebie niecodzienny dźwięk, jakby na wzór pomruku pochwały i ulgi, niezdarnie wdrapując się do pokoju. Chłopiec parsknął śmiechem na widok przechodzącego przez okno kosmonauty, którego ruchy przypominały bardziej drepczącą, niedawno wyklutą kaczkę niźli wykwalikowaną osobę.

W milczeniu przyglądał się drobnej postaci w za dużym kostiumie, która z zainteresowaniem oglądała wnętrze pokoju. Nagle odwróciła się do niego przez co omal nie upadł. Astronauta podszedł do jednej ze ścian, na której babcia chłopca namalowała Ziemię, a obok krążący wokół księżyc. Chanhee nie mógł zrozumieć, o co chodzi milczącej istocie, więc jedynie wzruszył zrezygnowany ramionami.

– Mógłbyś ze mną normalnie rozmawiać? – zapytał, lekko oburzony zachowaniem kosmonauty, który raz po raz wskazywał na namalowany księżyc.

Tupnąwszy zdenerwowany nogą, usiadł na łóżku i chwycił czytaną wcześniej książkę, ignorując przy tym dziwnego towarzysza. Chciał skupić się na tekście, udając, że nie słyszy pomruków astronauty. Naprawdę się starał, odliczał nawet do pięciu, by uspokoić nadszarpnięte nerwy, ale po prostu nie potrafił. Podniósł zdecydowanie głowę, chcąc wygonić niechcianego gościa. I wtedy ujrzał coś niesamowitego.

Rozglądał się wkoło, obserwując otaczającą go ciemność galaktyki, choć doskonale widział Ziemię oddaloną o ponad trzysta osiemdziesiąt cztery tysiące czterysta trzy kilometry, jeśli dobrze zapamiętał czytając jedną z pierwszych książek na ten temat. Chłód sprawił, że przeszedł go całkiem przyjemny dreszcz. Pod stopami widział nierówny, szarawy teren księżyca, który nie pomyliłby z żadnym innym. Chanhee zaniemówił, a zdenerwowanie, które jeszcze chwilę temu niemalże od niego emanowało, zniknęło.

Zrobił niepewny krok w stronę astronauty i poczuł jak ogarnia go stan nieważkości. Szeroki uśmiech rozjaśnił chłopięcą twarz, a śmiech rozniósł się po galaktyce. Do przebywania w przestrzeni kosmicznej nie potrzebował tlenu, skafandra  i hełmu, ale nie zastanawiał się nad tym długo. Po prostu cieszył się, tym że spełnił swoje największe marzenie.

Mógłby szybować wraz z kosmonautą w kosmosie całe wieki. Może w końcu zrozumiałby jego milczenie, a do komunikacji nie potrzebowaliby słów. Chciałby spędzić jeszcze trochę czasu, by zobaczyć wszystkie planety, na które dotychczas nie dostali się inni ludzie. Astronauta wydawał się naprawdę miły, więc na pewno bez kiwnięcia palca pomógłby mu. Chanhee w to wierzył.

Kiedy chłopiec ponownie otworzył oczy, nie za bardzo wiedział, gdzie jest. Na skórze wciąż czuł chłód galaktyki, choć niezaprzeczalnie widział nad sobą tandetne gwiazdki, przyczepione do sufitu pokoju gościnnego. Obrócił się na bok, modląc się w duchu, że wciąż znajduje się w kosmosie, a obok niego jest astronauta. Niestety, namalowane planety tylko upewniły go w przekonaniu, że piękna podróż już się skończyła. O ile w ogóle miała ona miejsce. Ale miała.

Chanhee wiedział, że wszystko wydarzyło się naprawdę, bowiem widział otwarte okno i hełm astronauty. Przeglądał się w przyciemnianej szybce, uśmiechnięty i szczęśliwy. Dopiero później dostrzegł kosmiczny pył, który rozświetlał namalowany księżyc. A to oznaczało cichą obietnicę milczącego kosmonauty na kolejną, magiczną wyprawę.

Chanhee pozostało tylko czekać.

╰☆╮

A/N: Witam po Nowym Roku! Jak wam minął okres między świętami, a 1 stycznia? Dzisiejsza miniaturka, cóż, naprawdę jest miniaturowa. Króciutko, zdecydowanie kosmicznie i dziwnie. 

Nie byłam pewna, co do opowiadania z kimś z SF9, jak i tego, czy ten one-shot w ogóle powinien być kpopowy.  Ale liczę na to, że nie zepsułam pomysłu, lekko eksperymentując.

Co do następnego opowiadania – wolicie pierwszy post z serii Loonatic czy one-shot z B.AP? Co do ostatniej opcji: chcecie pairing (jeśli tak to jaki) czy zostać przy boyxgirl? Jestem skora spełnić wasze prośby, haha. Tu krótsze prace, a tu dłuższe projekty.

Tak więc, do zobaczenia w następnym poście. Enjoy, foczki!