Biały wróbel

Red Velvet / Bae Joohyun / miniaturka

Joohyun westchnęła ciężko, opierając podbródek o malutką, gładką dłoń. Nie odrywała spojrzenia czekoladowych, przygaszonych oczu od deszczu, który od rana męczył dzielnice Seulu. Słyszała huk uderzających o szybę kropel – tak jakby była niewielką, wręcz mikroskopijną istotą, dla której łąka zdaje się niekończącym lądem, a kałuża bezkresnym oceanem. Pająk przerażająco wielkim mutantem, a ona sama nic nieznaczącą cząstką rozległego świata.

Przeniosła wzrok na ludzi pod przeźroczystymi parasolami, zastanawiając się jak to jest widzieć, słyszeć i czuć deszcz. Choć nie mogła wniknąć w ich myśli, wiedziała, że musi to być wspaniałe doświadczenie. Już nie pamiętała, czy ostatnim razem, gdy wyszła na zewnątrz, wilgotne powietrze parzyło jej ciało i duszę, czy może przyjemnie chłodziło rozgrzany umysł. Wysilała pamięć, ale jedyne wspomnienia jakie miała były wypełnione nim.

Marzyła, by wyjść i poczuć deszcz na jasnej, gładkiej skórze, w nozdrzach i płucach, każdą najmniejszą cząsteczką siebie. Nie chciała przejmować się makijażem i mokrymi włosami. Pragnęła być jak ptaki, które ignorują zmienną pogodę i lecą. Po prostu lecą. Ale ona do nich nie należała, już nie. Bez krępacji mogła nazwać się tchórzem, bo tylko oni boją się deszczu.

Oparła się wygodniej o fotel, w którym pragnęła się zanurzyć, znikając na zawsze. Przeniosła wzrok na azalie, które, płatek po płatku, mizerniały. Pomimo stania w ozdobnym wazonie wypełnionym wodą, traciły swój urok i piękno, kruszyły się w oczach – dokładnie tak jak sama Joohyun.

Powolne usychanie azalii stanowiło istną rozrywkę w jej zamkniętym świecie. Tylko to pozostało – obserwowanie. Skrycie marzyła, że pewnego dnia wyrzuci pozbawione płatków i liści łodygi, a on już nie przyniesie następnego bukietu, porównując Joohyun do łabędzia. Wyobrażała sobie, jak mówi do niej: jesteś wolna, wróbelku. Zaniosłaby się wesołym śmiechem, nie mogąc powstrzymać trzepotu malutkich skrzydeł. Wyleciałaby z klatki, ćwierkając radośnie i z pewnością nie odwróciłaby się, by spojrzeć na kruka.

Joohyun przymknęła oczy, wymazując z umysłu obraz majestatycznego łabędzia. Nie jestem nim, powtarzała, by choć trochę zagłuszyć kruczy głos.

Była uwięzionym wróblem nienawidzącym azalii i udawania łabędzia.

– Zwiędły – stwierdził, skutecznie wyszarpując Joohyun z jedynego miejsca, w którym czuła się sobą; własnego, wyimaginowanego świata.

 Nieznacznie drgnęła, pozwalając by policzki oblał delikatny rumieniec. Nie wiedziała, ile czasu minęło, ale zauważyła, że deszcz przestał padać, a krople, które obserwowała zniknęły. Już dawno straciła poczucie czasu, choć bała się to przed sobą przyznać.

Natomiast on podszedł do dziewczyny niezgrabnymi krokami. Krokami kruka starającego się być pawiem. Joohyun chciała wybuchnąć żałosnym śmiechem, jednak uderzyły w nią wspomnienia wróbelka udającego łabędzia. A tym wróbelkiem była ona. Mimowolnie wykrzywiła usta w kilkusekundowym grymasie.

– Co robiłaś, mój śliczny łabądku?

Wzruszyła ramionami, zastanawiając się nad tym jak wyglądają jej dni – wszystkie były identyczne, choć nie potrafiła wymienić określonych czynności. Poza jedną; unikaniem azalii i łabędzi, a od niedawna również kruka.

Uśmiechnął się ciepło, zamykając dziewczynę w uścisku. Joohyun nie zwracała uwagi na ciąg słów, które wypowiadał, choć starała się odwrócić myśli od parzącego dotyku i czarnych niczym słoma skrzydeł.

Kiedyś, kiedy mianowanie jej łabędziem sprawiało nieopisaną radość, uwielbiała czuć jego gorące palce sunące po udach, dłoniach i twarzy. Nie pamiętała jednak, czy pozostawiały czarne smugi na jasnej, wręcz białej skórze. A może nie chciała pamiętać.

Oplótł ją w pasie, nieznacznie podnosząc, pozwalając oderwać bose stopy od miękkiego dywanu. Przez chwilę miała wrażenie, że znów lata, jednak to uczucie było tak ulotne jak żywotność azalii. Chłopak ucałował czoło, policzki, czubek nosa, przymknięte powieki i usta. Dotyk warg kruka bolał najbardziej, jednak nawet nie drgnęła. Po prostu przywykła.

– Jesteś moim ślicznym łabądkiem, wiesz?

Skinęła w odpowiedzi, choć Joohyun kompletnie nie rozumiała, dlaczego kruki tak bardzo pragną łabędzi. Łabędzi, które tak naprawdę były jedynie uwięzionymi wróblami.

Obudziło ją ciche pochrapywanie kruka. Spała otoczona jego ramieniem niczym najcenniejszy, najpiękniejszy ptak. Prychnęła, wydostając się z duszącego uścisku. Odrzuciła kołdrę i wytarła kroplę potu tańczącą na czole.

Odwróciwszy się, mogła obserwować kruczą twarz zatraconą w spokojnym śnie. Joohyun nie pamiętała, kiedy ostatni raz przespała całą noc, bez koszmarów, bez piżamy lepiącej się do drobnego ciała.

Jego cichy, niezrozumiały szept i mlaśnięcie sprawiło, że przez chwilę zapragnęła poprawić kosmyk rozjaśnianych włosów wpadający do oczu kruka. Nie, pawia. Przez ten moment jego krucza postać zniknęła, pozwalając zastąpić się wielobarwnemu ptakowi. A ona powróciła do roli łabędzia.

Wyciągnęła dłoń, by poczuć pod palcami miękką skórę i drobną mimiczną zmarszczkę. Nie minęła nawet sekunda, gdy – zamiast przyjemnego ciepła rozchodzącego się przez całe ciało – poczuła jakby wsadziła koniuszek palca pod wodospad wrzątku.

Odsunęła się, spoglądając na pozostałe na skórze czarne plamy, które powoli rozchodziły się po całej dłoni. Mrowienie, rozchodzące się od palców po brzuch i głowę, wręcz zabijało ją od środka. Coś w niej pękło, nie mogła znieść tego dłużej.

Wstała i przeszła do łazienki. Sięgnęła po mydło, odkręciła kran i zaczęła myć ręce. Najpierw robiła to łagodnie, tak jak powinna obchodzić się z delikatnymi skrzydłami. Ale plamy nie schodziły. Zaczęła trzeć, pozwalając by łzy bezsilności mieszały się z wodą i pianą. Nie czuła bólu i pieczenia podrażnionej skóry, zapachu lawendowego mydła. Irytująca woń azalii oraz białe łabędzie pióra wirowały wokół dziewczyny.

Opadła na łazienkowy dywan, wycierając wierzchem dłoni mokrą twarz. Łzy sprawiały, że czarne plamy zniknęły, tak samo jak pieczenie i zaczerwienienia. Otworzyła usta, choć nie wypowiedziała żadnego słowa. Spoglądała na własne ciało w akompaniamencie bicia serca i równego oddechu. Na miejsce pozbawionych piór skrzydeł pojawiły się nowe – mniejsze, nie tak białe, ale Joohyun pokochała je od pierwszej chwili. Bo były to skrzydła wróbla.

Wstała na chwiejnych nogach, z uśmiechem spoglądając w lustro. W końcu mogła powiedzieć, że stała się sobą.

Wyszła na balkon, pozwalając by przyjemny chłodny wiatr popieścił twarz i rozczesał długie włosy. Poczuła niepowstrzymaną ochotę na ponowny lot, choć bała się czy wciąż potrafiła unieść się w powietrzu. Przygryzła wargę, ostatni raz oglądając się za siebie. Wiedziała, że nie potrzebuje żadnych kruczych słów – w końcu to ona decydowała o swojej wolności, życiu.

Wzięła głęboki oddech i zatrzepotała jasnymi, choć nie śnieżnobiałymi, skrzydłami. Zaśmiała się do siebie, księżyca i innych ptaków obserwujących ją bacznie z koron drzew. Przymknęła oczy i uniosła się, niemalże od razu pokonując niepewność i strach. Pomimo upływu czasu wciąż potrafiła latać. Tak jak kiedyś powiedziała jej matka – tego nie da się zapomnieć, czy oduczyć. Leży to w naturze każdego, choć tylko nieliczni pielęgnują i dbają o to.

Joohyun pokochała swoją postać wróbla, choć nie była tak dostojna jak łabędź, to jednak czuła się wyjątkowo. I nie tylko ze względu na białe upierzenie. Była sobą – białym, wolnym wróbelkiem.

╰☆╮

A/N: Hej, foczki moje kochane!
Jak wam życie mija? Mogę się pochwalić, że jakiś czas temu ubnęłam Lee Chaeyeon i Choi Soobina, więc mam dwie UB i jednego męskiego. Szaleństwo.

Dzisiaj miniaturka, czyli standardowy element lost stars. A jednak trochę niecodzienny, bo tym razem stricte z idolką. Wciąż zastanawiam się, jak moje neurony połączyły Irene, azalie i ptaki. Nawet mnie nie pytajcie, co mam w głowie, bo sama nie wiem.

Myślę, że to tyle na dziś. Standardowo czekam na wszelkie komentarze, opinie i porady, zaglądajcie też do zakładek. Nie zapomnijcie mi powiedzieć, czy chcecie częściej one-shoty z idolkami. Składajcie też propozycje, co do bohaterów; może jest jakiś, który pasowałby do moich planowanych dłuższych opowiadań (które macie w zakładce). To tyle:
Enjoy, foczki!