Klub róży herbacianej

one-shot

Brian wytarł spocone dłonie o jeansy, starając się zapanować nad drżeniem ciała. Z przerażeniem zerkał na budynek szkoły, nie dowierzając, że kiedyś tak chętnie spotykał się tam ze znajomymi, brylował w nastoletnim społeczeństwie. Tamte czasy, choć nie tak odległe, wydawały się zwykłym amerykańskim snem, kolejnym młodzieżowym filmem.

Obejrzał się za siebie, szukając wzrokiem czerwonego vana, który właśnie wyjeżdżał z parkingu. To absurd!, myślał. Niecałe dwa miesiące temu nie zgodziłby się, by rodzice podwieźli go do szkoły, mając to za definicję wstydu, a teraz? Teraz byli jedynym wsparciem, a gdyby nie ich zachęta opuściłby następny dzień, tak jak to robił przez ostatnie kilka tygodni.

Jeszcze raz spojrzał na budynek, czując na sobie wzrok innych uczniów. Kiedyś tak liczne spojrzenia schlebiały mu, wręcz kochał uznanie i podziw, którymi się cechowały. A te wręcz ociekały zawodem, obelgami, zarzutami. Zacisnął dłonie w pięści, powstrzymując się przed zrobieniem kroku w tył. Wziął głęboki oddech i po prostu szedł przed siebie.

Przejście przez korytarz było niezwykłym wyzwaniem – czuł się jak umierające zwierzę wśród sępów, które tylko czekają aż się potknie, umrze. Większą trudnością okazało się, jednak pozornie proste podejście do szafki. Tak jak zawsze, a przynajmniej kiedyś, stała tam drużyna futbolowa, do której, teoretycznie, nadal należał. Widząc roześmiane kolegów, wręcz emanujące pewnością siebie, przez ułamek sekundy miał ochotę podejść tam, przywitać się z nimi, zacząć nieobowiązującą pogawędkę. Po czym przypomniał sobie te wszystkie zdarzenia, które, jak sądził, nieodwracalnie wpłynęły na relacje, reputację.

Spłoszył się, zastanawiając czy nie powinien zawrócić, ale w tym samym czasie napotkał wzrok swojego niegdyś najlepszego przyjaciela, Jacka. Brian uśmiechnął się niepewnie, szukając potwierdzenia, że burzliwy okres nie wpłynął na ich przyjaźń. I przez chwilę, mógłby przysiąc, że widział nieme zrozumienie i zachętę w oczach kolegi. Zmotywowało go to.

Pewniejszym krokiem podszedł do szafki, stale jednak zaciskając dłonie na pasku torby.

– Hej – powiedział niepewnie, zatrzymując wzrok na Jacku.

Przerwali rozmowę, dokładnie analizując chłopaka.

Garstka pewności, którą jeszcze przed momentem miał, nagle zniknęła, a umysł zaczął krzyczeć, że wejście do szkoły było złym pomysłem. Bardzo złym pomysłem.

Widział zmieszanie malujące się na twarzach kolegów z drużyny. Uśmiechnął się niemrawo, nieudolnie starając się zapewnić, że wciąż jest tym samym Brianem. Wciąż uwielbiał futbol, spotkania z przyjaciółmi i pizzę. Pod tym względem nie zmienił się w ogóle.

– Chodźcie idziemy stąd – głos Jacka przebił się pośród szmerów.

Brian poczuł jak jego serce zamieniło się w lód, a umysł ogarnęła pustka. Ci wszyscy ludzie, którzy dotychczas zerkali z niepokojem, nagle zniknęli, zostawiając tylko jego i Jacka. Czuł się, jak bezbronna antylopa stojąca oko w oko z wygłodniałym lwem. Cofnął się o pół kroku, jakby wierząc, że to uratuje go przed słowami chłopaka.

– Lepiej żebyś już nie pokazywał się na treningach. – Istne sztylety trafiające w sam środek serca. – Twoja sława i uwielbienie przeminęły, Johnson.

Po tych słowach po prostu odwrócił się na pięcie i odszedł. Brian przeczesał brązowe loczki i z niedowierzaniem spoglądał za wysokim, dobrze zbudowanym chłopakiem. Łzy bezsilności cisnęły się do niebieskich oczu. Pokręcił głową, wciąż nie potrafiąc pojąć absurdalności całej sytuacji. Jego przyjaciele uwierzyli w raniącą plotkę, nawet nie zastanawiając się, czy to prawda. Poczuł się tak dotkliwie zraniony, oszukany. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego!, prychnął na samą myśl o motcie drużyny.

Pięścią uderzył w czerwoną szafkę, a huk rozniósł się po korytarzu tak niespodziewanie, że stojące nieopodal dziewczyny rzuciły mu pełne pretensji spojrzenia, po czym szybkim krokiem odeszły.

Otworzył szafkę i niechętnie sięgnął po kilka książek. Na drzwiczkach wisiało zdjęcie drużyny zrobione tuż po wygranym meczu. Wszystkie uśmiechy i uściski radości wydawały się tak fałszywe, gdy rozpamiętywał je z biegiem czasu. Zerwawszy fotografię, potargał ją, pozwalając, by pozostałości opadły na ziemię. Trzaskiem zamknął szafkę dokładnie w tym samym momencie, gdy zadzwonił dzwonek.

Już miał zmierzać mozolnym krokiem w stronę klasy, gdy ujrzał ozdobną kartkę leżącą pod jego nogami. Sięgnął po nią, z zainteresowaniem obracając w dłoniach. Bladoróżowy papier w ledwie widoczne róże raczej nie należał do żadnego z sportowców, więc był niemalże pewien, że upuściła go któraś z dziewczyn. Ale ujrzawszy swoje imię i nazwisko zapisane zgrabnym, ozdobnym pismem popadł w zadumę. Przez chwilę zastanawiał, czy to nie próba szantażu od wpływowej Stelli, która wszystko zaczęła.

– Panie Johnson, czekamy na pana.

Brian schował kartkę do kieszeni bordowej bluzy i truchtem skierował się do klasy.

Westchnął ciężko, stukając ołówkiem o otwarty zeszyt. Lekcje u pani Smith były takie, jak je zapamiętał – nudne i długie, na których, miał wrażenie, że kobieta odpływa w swój własny świat.

Wyciągnął papier, wcześniej upchnięty do kieszeni, rozprostował go i zaczął czytać. Na samej górze, ozdobnymi literami widniał napis klub róży herbacianej. Ściągnął brwi zaciekawiony dalszą treścią.

Brianie, chcemy zaprosić cię do naszego klubu. Uważamy, że świetnie do nas pasujesz. Jeśli jesteś zainteresowany, przyjdź do sali plastycznej na ostatnim piętrze podczas lunchu. Czekamy, członkowie klubu róży herbacianej.

Z niedowierzaniem przeczytał list jeszcze raz. W obecnej sytuacji wydawał się słabym żartem, choć kto mógł go zrobić? Sportowcy, choć lubili sobie żartować, to nie przykładali do tego takiej wagi – nie kupiliby ozdobnego papieru, a charakter pisma nie odpowiadał żadnemu z nich. Poza tym takie wygłupy nie były w ich stylu, doskonale o tym wiedział. Kiedyś sam był ich pomysłodawcą.

Czując na sobie przeszywające spojrzenie, rozejrzał się po klasie pierwszy raz, od momentu gdy przyszedł na lekcję. Wszyscy byli zainteresowani telefonami skrytymi pod ławkami lub szeptanymi rozmowami. Oprócz jednej osoby.

Dziewczyna o jasnych, zaplecionych w dwa warkocze włosach i pełnych ustach podkreślonymi brązową szminką dokładnie obserwowała jego ruchy. Jednak, kiedy tylko nawiązali kontakt wzrokowy odwróciła się, spoglądając przez okno. Zmarszczył brwi, próbując przypasować do niej jakiekolwiek imię. Bezskutecznie, miał wrażenie, że widział ją po raz pierwszy. Ponownie zerknął na list. Może tajemniczy adresat był bliżej niż sądził?

Stał w wejściu, obserwując zatłoczoną, o tej porze dnia, stołówkę. Mimowolnie zerknął na charakterystyczny stolik, gdzie niegdyś codziennie jadał lunch wraz ze swoimi przyjaciółmi. Choć prywatnie bardzo cenił sobie ciszę i spokój, to, siedząc z głośnymi kolegami z drużyny, czuł się spełniony – a może dlatego że po prostu nigdy nie znalazł się w gronie mniej lubianych i popularnych? Teraz z pewnością nie wytrzymałby prostackich żartów i niekończącego się jazgotu.

Kanapka, którą trzymał w dłoniach, wydawała się tak zwyczajna i pospolita, wręcz nie pasująca do niego. Nie, do dawnego niego, za to teraźniejszego – jak najbardziej. Po prawie dwóch miesiącach zmagania się z raniącymi plotkami, stał się kimś innym. Już nie wyróżniał się pośród tłumu uczniów popularnością czy byciem częścią drużyny futbolowej. Musiał przywyknąć do roli niesłusznie oskarżonego chłopaka, przez kilka tygodni nazywanego gwałcicielem.

Ostatni raz spojrzał na roześmianą drużynę, Jacka, który żartował z innymi. Przeszłość wydawała się tak odległa i niewyobrażalna, jak jedna z bajek dla dzieci. A później po prostu wyszedł, wyciągając z papierowego woreczka kanapkę.

Postawił krok tuż przed drzwiami do sali plastycznej na ostatnim piętrze. Przełknął ślinę, zacisnął spocone dłonie na ramiączku torby, cofnął się. Miał wrażenie, że nie powinien tam być. Co ja tu robię? To jakaś głupota!, myślał. Odwrócił się, chcąc jak najszybciej wrócić, nie czuć się jak intruz.

Omal nie zderzył się z niską dziewczyną o okrągłych okularach, które dominowały nad zadartym nosem i podkreślały, i tak wielkie, brązowe oczy. Skinął przepraszającą głową, a kiedy miał już odejść, powiedziała:

– Jednak przyszedłeś!

Zmarszczył brwi, początkowo nie rozumiejąc słów wypowiedzianych przez dziewczynę. Przypomniał sobie o pogniecionym liście, wciśnięty w kieszeń. Wyciągnął go.

– To twoja sprawka?

Skinęła głową.

– Wejdźmy do środka. Wszystko ci wyjaśnimy.

Choć nie wiedział o jakich ‘my’ chodziło, bez sprzeciwu wszedł do sali plastycznej, w której od dawna nie prowadzono zajęć, a stanowiła zwykły składzik. Pod ścianami stały obrazy, czasami nawet nieskończone, szafki zapełnione były farbami, papierami i pędzlami. Przez wielkie okno przebijały się jesienne promienie słońca, które wypełniały pokój ciepłem i radością. Dopiero po chwili dostrzegł wysokiego, chudego chłopaka o przydługich blond włosach, które opadały na bladą twarz. Uśmiechnął się, ukazując aparat na zębach. Tuż obok stała dziewczyna o jasnych włosach zaplecione w dwa kucyki z ustami podkreślonymi brązową szminką. Brian pamiętał ją z zajęć z panią Smith.

– O co tu chodzi? – wydukał z siebie, kiedy cała trójka stanęła przed nim.

Wyglądali tak różnie i charakterystycznie, że chłopak zaczął się zastanawiać, czy nie powinien ich chociaż kojarzyć.

– Wszystko wytłumaczyliśmy ci w liście – zaczęła niska dziewczyna. Dopiero teraz zwrócił uwagę na dziwny, nietutejszy akcent.

– Nie za wiele można się z niego dowiedzieć.

– Klub róży herbacianej to klub zrzeszający ludzi nieodpowiadających innym uczniom. Jesteśmy nazywani dziwakami, odludkami.

– Chyba mnie z kimś pomyliliście. – Pokręcił głową, robiąc krok w tył.

– Brian Johnson. Były już zawodnik drużyny futbolowej. Oskarżony o gwałt. Przez kilka tygodni byłeś podejrzany, ale ostatecznie oczyścili cię z zarzutów. Pomimo tego ta opinia, wciąż za tobą chodzi – wyrecytowała dziewczyna z warkoczami, kończąc swoje słowa z współczuciem.

Brian nie odrywał od nich wzroku, jakby szukając w ich gestach potwierdzenia, że to zwykłe żarty. Nie chciał wierzyć, że to dzieje się naprawdę.

– Nie jestem dziwakiem. Nie pasuje do was. – powiedział.

– A do kogo pasujesz? Do tej zgrai, która cię zostawiła? Porzucili cię bez słowa, wierząc w oczernienia wrednej laski!

W głowie przywołał obraz swoich byłych przyjaciół.  Jak wspólnie imprezowali, świętowali każde zwycięstwo. Jednak poza tymi szczęśliwymi chwilami, nie potrafił przypomnieć sobie momentów, gdzie wspierali się nawzajem. A czy właśnie nie tak wygląda przyjaźń – bycie przy drugim nawet w najgorszym okresie?

– Widzisz? To była obłuda.

Spuścił wzrok, zastanawiając się nad dotychczasowymi znajomościami. Czy kiedykolwiek miał, kogoś, komu mógł się wygadać?

– Przemyśl to jeszcze.

Okularnica poklepała go po ramieniu, posyłając ciepły uśmiech. Wyszła tuż za kolegą. Dziewczyna z pomalowanymi na brązowo ustami stanęła, niespodziewanie chwytając jego dłonie.

– Brian, my cię naprawdę rozumiemy. Po prostu nam zaufaj.

Odeszła za przyjaciółmi, pozostawiając go z bitwą myśli. Czy naprawdę pasował do nich bardziej niż do dotychczasowego towarzystwa?

Stanął tuż przed salą plastyczną, przeklinając siebie w duchu. Rozważał propozycję klubu przez cała noc, ale wciąż ogarniały go chwile zwątpienia. Sprawiali wrażenie dziwnych, choć sympatycznych nastolatków, co jeszcze bardziej potęgowało w Brianie niepewność. A jeśli był dla nich zbyt normalny lub wyobrażali sobie go, jak typowego sportowca z młodzieżowych filmów?

– Niech to szlag – mruknął pod nosem i zapukał.

Odczekał chwilę i wszedł do środka. Pomieszczenie oświetlało jedynie słońce przebijające się zasłony. Chłopak nie za bardzo wiedział, co zrobić – wyjść i poczekać na korytarzu, czy rozejrzeć się po sali? Ostatecznie zdecydował się na drugą opcje.

Jasnopomarańczowe ściany pokój zdobiły liczne obrazy i rysunki, które wyglądały niczym wyciągniete z galerii sztuki. Choć kompletnie się na tym nie znał, a swoją przygodę z plastyką zakończył w szkole podstawowej, to czuł, że każdy malunek przekazuje głęboką wartość, a zamysł artysty aż prosił się o interpretacje.

Na okrągłym stoliku, który stał na środku sali, znajdowały się zeszyty, wazon z świeżymi kwiatami i luźne kartki. Z zainteresowaniem zerknął na nie, po czym ułożył w jednym miejscu, pozostawiając tylko jeden przed sobą. Na samej górze widniał napis o przyjaźni…. Przeczytał tekst na głos, pozwalając, by słowa rozbrzmiały w pokoju. Później sięgnął po kolejny wiersz o ludzkiej egzystencji. Tekst wydawał się znajomy, podejrzewał, że słyszał go już na którejś lekcji z pania Smith.

Zerknął też do przeszklonej szafy, w której znajdowały się porcelanowe zestawy i pudełka z herbatami.

– Nazwa zobowiązuje – mruknął do siebie, uśmiechając się.

Nagle drzwi otworzyły się, a w progu stanęła trójka przyjaciół. Brian odwrócił się do nich, przeczesując niesforne loki.

– Przyszedłeś! – zawołała dziewczyna rozpuszczonymi blond włosami z ustami pomalowanymi na fioletowo.

– Przemyślałem ofertę – przyznał.

– Witaj w klubie róży herbacianej.

Brian nagle zrozumiał, że w końcu gdzieś pasuje, a ludzie, którzy przed nim stoją mogą stać się jego prawdziwymi przyjaciółmi. I tak klub róży herbacianej zyskał kolejnego, czwartego członka.

╰☆╮

A/N: Witam bardzo serdecznie w listopadowym poście!
Jak widać kolejne opowiadanie, które nie jest fanfiction. Nie lubię ograniczeń, dlatego eksperymentuję (chociaż, hej, zapowiadałam to już w poście z 16 stycznia 2016r.!).
Pisanie to bardzo miła i relaksująca odskocznia od życia szkolnego, chociaż nie za bardzo jestem zadowolona z końcówki klubu róży herbacianej (być może kiedyś powstanie dłuższa, zmieniona wersja).
Poza tym w końcu przyszły do mnie dwa albumy, w planach jest również kolejny. A co u was? Jak wam minął październik?
Czekam na wasze komentarze (uwielbiam mieć z wami kontakt!), opinie, rady, prośby lub zwykłe opowiastki o swoim życiu.
Za niedługo wrócimy do magicznych, tajemniczych klimatów – a przynajmniej tak myślę, haha.
Enjoy, foczki!